هواهاى نفس را به حال خود بگذاريد! زيرا به آنها اگر خواسته‌هايشان را بدهيد، بيشتر مى‌خواهند، و اگر باز داريد، بخشنده‌تر شوند، پس خدا بيامرزد آن كسى را كه براى نفسش لجام و افسارى فراهم آورده و آن را با لجام به سمت طاعت خدا بكشد، و با افسار از معصيت خدا باز دارد، كه من خود، ايستادگى در برابر محرّمات الهى را آسانتر يافته‌ام تا پايدارى بر عذاب خدا.

عربى مى‌گويد: مردم را بر آنچه مأمور شده‌اند، مؤاخذه كنيد و در آنچه نهى شده‌اند، به حال خود رها كنيد.

يكى از بزرگان مى‌گويد: اگر من خدا را اطاعت كنم و داخل آتش شوم، دوستتر دارم تا نافرمانى خدا را كرده باشم و وارد بهشت شوم.

اسفنديار مى‌گويد: وقتى كه آقايى به نوكرش دستورى بدهد كه از عهده او ساخته نباشد، در حقيقت براى نافرمانيش بهانه‌اى به دست او داده است.

امير المؤمنين (ع) فرمود: «هر كس مى‌خواهد، بدون ثروت بى‌نياز باشد، و بدون قوم و قبيله، عزيز باشد، و بدون قدرت فرمانش را ببرند، پس بايد از زير بار ذلّت نافرمانى خدا به زير پوشش عزّت طاعت خدا برود، كه او تمام اينها را دارد.» (15) صاحب (كليله) مى‌نويسد: خطر دشمن نيرومند را هيچ چيز مثل فروتنى و تواضع از بين نمى‌برد، همان طور كه خاشاك به دليل نرمش و هماهنگى از دست تندباد سالم مى‌ماند.

يكى از بزرگان مى‌گويد:

تلخترين طعمى كه از هر طعمى تلختر است، كرنش شخص آزاده، براى غير آزاده است. (16)

[متن عربى‌] طمع و امثال آن‌

1- انّ الصّفاة الزلال الّذي لا تثبت عليه أقدام العلماء الطّمع.