به ديده اغماض بنگرند و از سر لطف لغزشهاى مترجم را ياد آورى كنند تا ان شاء اللَّه در چاپهاى بعدى اصلاح شود.

و امّا شايسته ذكر است كه اين جانب تصميم به نگارش مقدمه نداشتم ليكن، گرچه اين كتاب از امهات كتب حديث شيعه و از منابع و مآخذ عمده كتابهاى حديث متأخران از قبيل بحار الانوار است، نه كتاب و نه مؤلف آن را همگان بخوبى نمى‌شناسند؛ از اين رو مناسب ديدم كه با استفاده از منابع اصيل مطلبى مختصر در معرفى كتاب و مؤلف بزرگوار آن ذكر و موجبات آگاهى و اطلاع بيشتر خوانندگان را از اين اثر گرانقدر فراهم كنم.

مؤلف كتاب‌

گرچه در مقدمه ناشر اشاراتى به شخصيت و مقام علمى و دينى مؤلف شده است، امّا بزرگى مقام وى ايجاب مى‌كند كه در اين باره جزئيات بيشترى بيان شود.

شيخ امير زاهد، أبو الحسين ورّام از صالحان و بزرگان علماى شيعه در قرن ششم و اوايل قرن هفتم است كه از خاندانى فاضل و جليل القدر برخاسته و نه تنها با چند تن از بزرگان علماى شيعه در عهد نزديك به خود قرابت داشته بلكه نسب شريفش به مالك اشتر نخعى صحابى و يار معروف امير مؤمنان على 7 مى‌رسيده است. نسب وى را چنين نوشته‌اند: أبو الحسين ورّام بن ابى فراس بن ورام بن حمدان بن عيسى بن ابى النجم بن ورّام بن حمدان بن خولدن بن ابراهيم بن مالك بن حارث اشتر نخعى.

مولد وى ظاهرا شهر حلّه بوده و در همين شهر مى‌زيسته و به نشر علم و وعظ و تدريس و تأليف اشتغال داشته است. منتجب الدين در «فهرس» مى‌نويسد: «امير زاهد ابو الحسين ورّام بن ابى فراس از اولاد مالك بن حارث اشتر نخعى، مصاحب امير مؤمنان (ع)، عالمى فقيه و صالح است و من او را در حلّه ديدم ...» چنان كه از مآخذ موجود بر مى‌آيد آن بزرگوار حديث و وعظ را نزد شيخ سديد الدين محمود حمصى، صاحب «تعليق عراقى» و از علماى بزرگ زمان،