ز نيش نيزه و چنكاك صمصام‌

گروهى نامور فرمود گم نام‌

ز تيغ بيدريغ، آن شير سرمست‌

ز دشمن كرد قومى بيسر و دست‌

خدنگى شد رها از دست دشمن‌

گرفت اندر دل عاشق نشيمن‌

ز كار افتاده ديدى چون دل خويش‌

ز زين آمد نگون در منزل خويش‌

چو سعد حنظله آن شير شاهى‌

كه بود از عاشقان عشق سامى‌

بزد از پرده دل سخت فرياد

بگفت اى كافران أهرمن زاد

چسان بينيد در فرداى محشر

به قتل سبط و رخسار پيمبر

نباشد مر شما را داد خواهى‌

نه غير از آتش سوزان پناهى‌

أبر كافر دلان با فضيحت‌

نكردى سود آن وعظ و نصيحت‌

چو رخصت يافت بهر جنگ آن شير

درخشان در كفش رخشنده شمشير

سمند افكند در ميدان هيجا

يكى غوغاى سختى كرد برپا

تنى چند از يلان كوفه افكند

چنان بايد كند مرد هنرمند

بناگه مرغ روح آن هنرور

سوى فردوس از ميدان به زد پر

به خاصّان حريم حضرت ربّ‌

شهيد عشق يزدان شد مقرّب‌