28-

ابو رجاء گويد: على و اهل بيت را ناسزا نگوئيد، همانا مردى از بنى الهجيم (همسايه‌اى از بلهجيم) به كوفه آمد و گفت: آيا اين فاسق فرزند فاسق را نمى‌بينيد كه خدا او را كشت!!! و منظورش حسين بن على 7 بود و خداى او را با سپيدى در سياهى چشمش كيفر داد و او نابينا گردانيد.

المناقب احمد بن حنبل (خطّى)، المعجم الكبير: 145، تاريخ دمشق 4/ 430، كفاية الطالب: 296، الصواعق المحرقة: 194، مجمع الزوائد 9/ 196، اخبار الدّول: 109، المختار: 22، تهذيب التهذيب 2/ 353، سير اعلام النبلاء 2113، تاريخ الاسلام 2/ 348، نظم درر السّمطين: 220، مفتاح النجا: 151، رشفة الصادى: 63، ينابيع المودّة: 220، وسيلة المآل: 197، احقاق الحق 11/ 547- 550.

29-

از كشندگان حسين 7 كسى بجا نماند مگر آن كه به كيفرى در دنيا چون كشته شدن، يا كورى، يا سيه‌رويى، يا زوال قدرت و سلطنت در مدتى كوتاه گرفتار شد.

التذكرة: 290، نور الأبصار: 123، اسعاف الراغبين: 192، ينابيع المودّة: 322، إحقاق الحقّ 11/ 513.

30-

مردى كه بين حسين 7 و آب حائل شده بود و امام با جمله: «خدايا تشنه كامش فرما، خدايا تشنه‌اش دار»، نفرينش كرد، به حرارت در شكم و برودت در پشت مبتلا گرديد و همچنان فرياد مى‌كشيد تا آن كه شكمش چون شتر شكافته شد.

مقتل الحسين 2/ 91، ذخائر العقبى: 144، الصواعق المحرقة:

195، مجابى الدعوة: 38، إحقاق الحقّ 11/ 514- 515.

31-

آنگاه كه مردى به حسين 7 گفت: به آتش بشارتت باد، امام وى را نفرين كرد و گفت: پروردگارا به آتش در اندازش، اسب آن مرد به جنبش در آمد و در خندقى در افتاد و پاى او در ركاب گير كرد و سرازير شد و اسب رم كرد و سر آن نگون بخت را آن قدر به زمين و سنگ و درخت كوفت تا هلاك گرديد.