را بر پا داشتند و زينب دخت عقيل بن ابى طالب‌[1] بر حسين 7 نوح مى‌سرود و مى‌گفت:

چه خواهيد گفت آنگاه كه پيامبر از شما بپرسد: شما كه آخر امّتهاييد چه كرديد؟

با عترت و اهلم بعد از رحلتم، بعضى اسير و برخى ديگر بخونشان آغشته شدند

و اگر به شما توصيه مى‌كردم كه با اهل بيتم بدى كنيد هرگز بدين قدر كه كرديد نمى‌رسيد گويد: چون شب فرا رسيد مردم مدينه شنيدند كه هاتفى ندا در داد و مى‌گفت:

اى آنانى كه حسين را از سر ستم كشتيد، شما را به عذاب و كيفر بشارت باد

هر آن كه در آسمان است و هر پيامبر و رسول و شاهدى بر او بگريست‌

شما بر زبان سليمان و موسى و عيسى لعنت شده‌ايد چون نامه ابن زياد به يزيد بن معاويه، رسيد و بر داستان وقوف يافت. پاسخى نوشت و فرمان داد تا سرهاى حسين 7 و شهداء و زنان و عيال و بار و بنه امام را به نزدش فرستد.

[اسرا در شام‌]

[روانه كردن اسيران را به جانب شام‌]

ابن زياد محفّر بن ثعلبه عائذى را فرا خواند، و سرها و اسيران و زنان را بدو تسليم كرد.

محفّر پليد، اسيران را چون اسراى كفّار به سوى شام برد كه مردم چهره‌هاى آنان را

[1]- در انساب الاشراف، ص 221 آمده است: زينب نزد على بن يزيد از بنى مطلب بن عبد مناف بود كه برايش فرزندانى آورد از جمله عبدة بود كه والده وهب بن وهب ابو البخترى قاضى است.