حدود و كارهاى خير در آنجا كرده‌اند از پادشاهان و بزرگان و وزرا و ادبا و قضاة محدّثان سخن به طول مى‌انجامد؛ و اوّل كسى كه عمارت در نجف اشرف كرد و در آنجا رباط ساخت، عطاملك صاحب ديوان بود و قناتى در نجف اشرف كند و آب به نجف آورد و سلطان سنجر قبل از او اراده كرده بود و او را ميسّر نشده بود و آثار قناة هنوز باقى است و بركه‌اى در مسجد كوفه ساخت.

باب پانزدهم در بيان معجزات و كراماتى كه در روضه مقدّسه به ظهور آمده كه هر يك دليل است بر ردّ آن جمعى كه منكر كرامات اهل بيت‌اند.

منقول است به دو سند معتبر از على بن الحسن بن حجاج كه او گفت كه من روزى در مجلس پسر عمّم، محمّد بن عمران بن الحجاج، نشسته بودم و در آن مجلس جمعى كثير از مشايخ اهل كوفه حاضر بودند و در ميان ايشان عبّاس بن احمد عباسى نيز بود و ايشان به نزد پسر عمّ آمده بودند كه او را تهنيت بدهند كه عمارت سقيفه حضرت امام حسين (ع) كه فرود آمد در ذى الحجّه سال دويست و هفتاد و سه، ابن عمّم حاضر بود در آنجا و به او آسيبى نرسيد، ايشان نشسته بودند و صحبت مى‌داشتند، ناگاه اسماعيل بن عيسى عبّاسى داخل شد، چون اين جماعت شيعه او را ديدند سخن را از خوف او قطع كردند و ساكت نشستند و اسماعيل بسيار نشست. پس نگاه كرد به ايشان و گفت: اى ياران ما! خدا شما را عزيز دارد! گويا ما بر شما سخن را قطع كرديم و مانع صحبت شما شديم.

علىّ بن يحيى سلمانى كه سركرده اين جماعت بود گفت: نه و اللَّه، يا ابا عبد اللَّه! ما سخن را از براى شما قطع نكرديم. پس او گفت كه: اى ياران! خدا از من سؤال خواهد كرد اگر در مذهب دروغى به شما اظهار كنم و قسم خورد كه اگر دروغ گويم كنيزان و غلامان من همه آزاد باشند و اسبان من همه وقف باشد. بدانيد كه من اعتقاد ندارم مگر به ولايت حضرت امير المؤمنين و ائمّه معصومين- صلوات اللَّه عليهم- و يك يك ائمه را شمرد و نام برد و اظهار تولّى به ايشان كرد و اظهار بيزارى از دشمنان ايشان كرد و هيچ يك از