و هم اكنون براى فقدان آنها لباس‌هاى اندوه پوشيده‌ام، و بعد از آنها با لباس مصيبت‌هاى جانكاه مأنوس شده‌ام، و از خويشتن‌دارى و تحمّل از فراقشان نااميد هستم، و چنين گويم: «يا سلوة الايّام موعدك الحشر، اى روزگار شادى ديدار تا قيامت.»

اشعار جانسوز ابن قتّه‌

خدا رحمت كند «ابن قتّه»[1] را كه چقدر نيكو سروده آنجا كه با چشمى گريان اشاره به خانه‌هاى شهيدان كربلا در مدينه كرده و گويد:

«بر خانه‌هاى آل محمّد 6 عبور كردم، ديدم مانند آن روزى كه آنها در آن سكونت داشتند نيست.

خداوند اين خانه‌ها و صاحبانش را از رحمتش دور نسازد، گر چه به گمان من اكنون اين خانه‌ها از صاحبانش خالى شده‌اند.

آگاه باشيد كه كشته شدن آل هاشم در كنار نهر فرات (در كربلا در ظاهر) موجب سرافكندگى و پريشانى شديد مسلمانان شد.

آنها پناهگاه مردم بودند ولى اكنون مايه اندوه و مصيبت شده‌اند، مصيبتى كه بسيار رنج‌آور و طاقت فرسا است.

[1]. در بعضى از عبارات، ابن قتيبه، و ابن قبّه آمده، ولى صحيح همان ابن قتّه است( مترجم).