بيوگرافى كوتاهى از مؤلف‌

از شهرهاى بلند آوازه و پر اهميت «عراق»، شهر كهن و تاريخى «حلّه» است.

اين شهر مهمّ و شناخته شده در دو سوى ساحل رودخانه زيبا و تماشايى «فرات» و در نزديكى ويرانه‌ها و آثار بر جا مانده از «بابل قديم» قرار گرفته است.

اين شهر تاريخى و مذهبى در زمان حكومت سلسله «مزيديه»- كه ميان سال‌هاى 545- 403 ه. ق در آن منطقه و اطراف آن بر پا گرديد- از نظر مناظر دل‌انگيز و تماشايى، نوع خاك و حاصلخيزى آن، اعتدال آب و هوا و شرايط جغرافيايى در شمار زيباترين و معتدل‌ترين و بهترين شهرهاى عراق قرار داشته و از ديگر شهرها ممتاز شناخته شده است.

در ماه محرّم 495 هجرى يكى از شاهان سلسله «بويهيّه» بنام «صدقة بن منصور- كه «سيف الدّوله»[1] لقب يافت- پس از چيره شدن بر سلسله «مزيديه» و به كف گرفتن قدرت از دست آنان در سال 479 هجرى، پس از درگذشت پدرش «منصور اسدى» شهر تاريخى و بلند آوازه «حلّه» را به عنوان مركز حكومت خويش برگزيد.

«صفى الدين حلّى»، شاعر جزيره، در وصف اين شهر زيبا و خوش آب و هوا در سروده‌اى بدين مضمون مى‌گويد:

«حلّه» ى «سيف الدّوله»، «صدقة بن منصور»، بسان دژى تسخير ناپذير و استوار است؛ آن شهر زيبا و تماشايى، آرامش بخش دل‌ها و روشنى‌بخش ديدگان است. اگر

[1]- گفتنى است كه اين جناب غير از« سيف الدّوله»، پسر« حمدان»، است كه از شاهان شام به شمار مى‌رفت و از آنجا ريشه مى‌گرفت.