او را به آن چاه راهنمائى كرد و آن طعام را براى دانيال فرستاد. دانيال گفت: حمد خداى را كه ذكركننده‌اش را فراموش نمى‌كند.

موسى بن جعفر- 7- هم در بغداد نزد بدترين مأموران بنى عباس محبوس بود. او آن حضرت را نزد درندگان گرسنه انداخت و هنگام صبح اطمينان داشتند كه از امام- 7- جز استخوان چيزى نمانده است. پس ديدند كه حضرت در همان مكان ايستاده و مشغول اقامه نماز است و درندگان مانند گربه در كنار آن حضرت، نشسته‌اند.

مخفى نماند كه تمام درندگان نزد معصومان آل محمّد- :- رام هستند و به دستورات آنان گردن مى‌نهند. امام باقر- 7- براى «كميت» كه دشمنان آل محمّد- 6- مى‌خواستند او را بگيرند و به قتل برسانند و او از دست آنان فرار مى‌كرد، دعا نمود و او در تاريكى شب بيرون آمد و در راهى عده‌اى از مأموران نشسته بودند تا او را اگر خواست مخفيانه بگريزد، دستگير نمايند، ولى هنگامى كه «كميت» بيرون آمد و خواست به راهى برود، شيرى جلو او را گرفت و نگذاشت از آنجا برود پس از راه ديگرى رفت، باز نگذاشت و مثل اينكه به «كميت» اشاره مى‌كرد كه پشت سر او راه برود. آنگاه آن شير به طرفى رفت و «كميت» دنبال او به راه افتاد تا اينكه ايمن شد و از دست دشمنانش نجات يافت.

همين گونه بود حال «سيّد حميرى» كه امام صادق- 7- بر او دعا كرد وقتى كه از دست پدر و مادرش مى‌گريخت و آنان والى را بر عليه او تحريك كرده بودند، درنده‌اى او را بر راهى راهنمائى كرد و از دست آنان رهايى يافت‌[1].

(1)

مقايسه امام زمان (عج) با اصحاب كهف‌

(2) هنگامى كه اصحاب كهف به سوى خداوند گريختند و از نزد «دقيانوس» خارج و به غارى پناهنده گرديدند، بعد از آنان، پادشاه با عده‌اى سوار شدند و به‌

[1] بحار الانوار: 47/ 319، حديث 10.