ميلاد امام زمان (عج) و زوال دولت بنى اميه و بنى عباس‌

(1) فرعون، وقتى هلاكت خود و قومش را به دست مردى از بنى اسرائيل شنيد، در جستجوى او بيست و چند هزار كودك را به قتل رسانيد. ولى به كسى كه بين او و قومش بود، دست نيافت و هنگامى كه حضرت موسى- 7- متولد شد، كشتار كودكان ترك گرديد.

همين گونه بودند بنى اميه و بنى عباس، آن هنگام كه شنيدند زوال سلطنتشان به دست قائم آل محمّد- عجّل اللَّه تعالى فرجه الشريف- است، بر فرزندان اهل بيت شمشير كشيدند و آنان را كشتند و هنگامى كه صاحب الزمان- 7- متولد شد، كشتار را ترك كردند. و خدا اجازه نداد امرش به هيچ يك از ستمكاران آشكار گردد و او شيعيان را در شرق و غرب عالم كمك مى‌كند و آنان را حفظ مى‌نمايد.

بويژه در راه «سامرّا» چون مخالفين اطراف آن متعصب هستند و مؤمنان را اذيت و آزار مى‌دهند و آن حضرت پيوسته شرّ آنان را گاهى با هيبت خودش دفع مى‌كند و گاهى با تازيانه و گاهى با شمشير و اين چيزى است كه از معتمدين شنيده شده است؛ چنانچه حضرت موسى- على نبيّنا و 7- قبطى‌ها را از بنى اسرائيل آشكارا و پنهان دفع مى‌كرد.

امام صادق- 7- فرمود: در صاحب امر- 7- سنّتهايى است از پيامبران، سنّتى از «نوح» است و آن طول عمرش و ظهور دولتش و باز بودن دستش در از بين بردن دشمنانش مى‌باشد. و سنّتى از «موسى» كه مانند او از دشمنان مى‌گريزد. و سنّتى از «عيسى» كه در باره او مانند عيسى- 7- سخنانى گفته مى‌شود. و سنّتى از «يوسف» كه مانند او در پرده است و ميان مردم مى‌باشد و مردم او را مى‌بينند ولى نمى‌شناسند. و سنّتى از «محمّد»- 6- كه مانند او هدايت مى‌كند و به روش او مى‌رود و مانند او با شمشير قيام مى‌كند.

و سنّتى از «داود»- 7- دارد كه مانند او با الهام قضاوت مى‌كند[1].

[1] بحار الانوار: 51/ 216، حديث 2 و 3.