مورد مقدارى از آنها را كه محل احتياج مى‌باشد ذكر مى‌كنيم.

(1)

گفتارى پيرامون خرميه‌[1] كه قائل به تواتر رسل بعد از پيامبر ما هستند

(2) بدان كه آنان مى‌پندارند كه پيامبران بعد از حضرت محمّد- 6- به دنبال هم مى‌آيند و رسالت پيامبران يكى پس از ديگرى تا روز قيامت ادامه دارد و قطع نمى‌شود. و به اين آيه شريفه استدلال كرده‌اند كه «اى فرزندان آدم! چون پيامبرانى بيايند از خود شما كه آيات مرا براى شما بيان كنند، پس آنكه پرهيزكارى پيشه كند و كار شايسته نمايد. هيچ ترسى بر ايشان نيست و اندوهگين نخواهند شد»[2].

«خرّميه» گفته‌اند: بودن اين آيه در مورد آينده، دلالت مى‌كند بر اينكه پيامبران به دنبال هم مى‌آيند. و همچنين استدلال كرده‌اند به اين آيه شريفه: «و خاتم پيامبران»[3] و گفته‌اند: معمولا «خاتم» استفاده مى‌شود در وسط كتاب پس اين دليل بر اين است كه حضرت محمّد- 6- آخرين پيامبر نيست. و چه بسيار مى‌گويند كه ما اين مسأله را از طريق عقل و روايت دانسته‌ايم.

(3)

باطل بودن عقيده خرّميه‌

(4) برهان اوّل بدان كه: اوّلا ما جزم و قطع داريم بر اين قول كه پيامبرى و فرستاده‌اى بعد از پيامبر ما حضرت محمّد- 6- نيست با توجه به خبرى كه بعدا ذكر مى‌شود. امّا از جهت «عقلى» جايز بود كه بعد از رسول خدا- 6- پيامبرى يا رسولى باشد در رابطه با آيه اوّل به آنان گفته مى‌شود كه اين آيه شريفه بر

[1]« خرّميه»، پيروان بابك خرمى( يا خرّمدين) كه در منطقه آذربايجان قيام كرد. آنان محرمات را مباح مى‌دانستند و بسيارى از مسلمين را كشتند. و خلفاى بنى عبّاس لشكريان فراوانى براى جنگ با آنان گسيل داشتند كه اين جنگها بيست سال به درازا كشيد تا اينكه بالأخره بابك و برادرش اسحاق را دستگير و به دار كشيدند. به اين فرقه، بابكيه يا سرخ جامگان نيز مى‌گويند( معجم الفرق الاسلاميه: ص 108 و 217).

[2] سوره اعراف، آيه 35.

[3] سوره اعراف، آيه 40.