پيشگويى امام صادق (ع)

(1) 20- داود رقى مى‌گويد: نزد ابو عبد اللَّه- 7- بودم كه جوانى وارد شد و گريه مى‌كرد و گفت: نذر كردم كه با همسرم به حج بروم ولى هنگامى كه به مدينه وارد شدم، همسرم مرد.

حضرت فرمود: برو، او نمرده است.

جوان گفت: او مرد و رويش را كشيديم! حضرت فرمود: او زنده است.

جوان رفت و خندان برگشت و گفت: بر او كه وارد شدم، ديدم نشسته است.

حضرت فرمود: اى داود! آيا ايمان نياوردى؟

گفتم: چرا ولى مى‌خواهم قلبم آرام بگيرد.

روز ترويه‌[1] كه رسيد، حضرت به من فرمود: اى داود! مشتاق زيارت خانه پروردگارم شده‌ام.

گفتم: سرور من! فردا عرفات است.

فرمود: وقتى نماز عشا را خواندى، شترم را افسار بزن و بياور. من هم دستورش را اجرا كردم. پس حضرت بيرون آمد و سوره «توحيد و يس» را خواند و سوار شد. و مرا هم به ترك خود سوار كرد. مقدارى از شب راه رفتيم و كارهايى را در اماكنى كه سزاوار بود، انجام داد و فرمود: اين بيت خداست، پس آنچه را سزاوار بود انجام داد.

وقتى كه صبح شد، برخاست و اذان و اقامه گفت. و مرا هم طرف راست خود نشاند و در ركعت اوّل، سوره «حمد» و «ضحى» را خواند و در ركعت دوّم، سوره «حمد» و «توحيد» را. قنوتش را خواند و سلام نماز را داد و نشست. وقتى كه خورشيد طلوع كرد آن جوان با همسرش از مقابل ما گذشتند. آن زن به شوهرش‌

[1] روز هشتم ذيحجه.