فصل كيفيت تسليت دادن‌

اما كيفيت مصائب پس بتحقيق كه پيشى گرفت خبر مصافحه با مصيبت زده و آنچه پيش آيد از كلمات و اخبارى است كه منجر به صبر و سلو روايت مى‌شود، و نيست چيزى مثل ايراد بعضى اخبار كه اين رساله، متضمن است و در آنهاست شفاى صدور و وفاى به تحقيق اين امور.

(و) از حضرت امير المؤمنين و امام المتقين- 7- است كه پيغمبر خداى- 6- هر گاه كسى را تسليت مى‌داد، مى‌فرمود:

«آجركم الله و رحمكم» و اذا هنّأ قال «بارك الله لكم و بارك عليكم.»

: «پاداش نيك بخشد شما را خداى و رحمت كناد شما را و چون تهنيت به كسى دادى، فرمودى مبارك كناد خداى براى شما و بر شما.» و روايت شده است كه پسرى از معاذ در گذشت و سخت بر او غمانده شد. خبر خدمت حضرت اقدس نبوى- 6- معروض افتاد و به معاذ نوشت:

«بسم الله الرحمن الرحيم من محمد رسول الله الى معاذ، سلام عليك، فانى احمد الله الذى لا اله الا هو اما بعد: أعظم الله لك الاجر و ألهمك الصبر، و رزقنا و اياك الشكر، فان انفسنا و اهلينا و موالينا و اولادنا من مواهب الله عز و جل الهنيئة و عواريه المستودعة نمتّع بها الى اجل معلوم و نفيض‌[1] لوقت معدود، ثم افترض علينا الشكر اذا اعطانا، و الصبر اذا ابتلانا، و كان ابنك من مواهب الله الهنيئة، و عواريه المستودعة، متّعك الله به في غبطة و سرور، و قبضه منك باجر كثير و الصلاة و الرحمة و الهدى ان صبرت و احتسبت، فلا تجمعن عليك مصيبتين فيحبط لك اجرك، و تندم على ما فاتك، فلو قدمت على ثواب مصيبتك علمت أن المصيبة قصرت في جنب الله عن الثواب فتستنجز من الله موعوده، و

[1] در نسخه اساس به همين صورت آمده است.