از سخنان امام محمّد باقر 7‌[1]

(59) 1- خداوند سه چيز را در سه چيز پنهان كرده است: خشنودى‌اش را در اطاعتش پنهان كرده، پس هيچ طاعتى را كوچك مشمار كه شايد خشنوديش در آن باشد و ناخشنودى‌اش را در معصيتش پنهان كرده، پس هيچ معصيتى را كوچك مشمار كه شايد ناخشنودى‌اش در آن باشد و اوليايش را در خلقش پنهان كرده، پس هيچ كس را كوچك مشمار كه شايد ولىّ خدا باشد.

(60) 2- سامان يافتن همزيستى و معاشرت به پيمانه‌اى ماند كه دو سومش هوشمندى و يك سومش ناديده گرفتن (خطاى ديگران) است.

(61) 3- با نيكى چيره گشتن، فضيلت و با شرارت، سفاهت است.

[1] امام محمّد بن على باقر 7، در اوّل ماه رجب، يا سوّم ماه صفر، سال 57 هجرى در مدينه به دنيا آمد، 57 سال زيست و در هفتم ذى الحجه سال 114 هجرى در همان جا از دنيا رفت و در قبرستان بقيع به خاك سپرده شد. پدر بزرگوار ايشان، امام سجاد 7 و مادرشان فاطمه دختر امام حسن 7 و از اين رو، نجيب الطرفين و ابن الخيرتين ناميده مى‌شد. آن حضرت به باقر العلوم شهرت داشت و كنيه مباركش، ابو جعفر بود. فرزندان ايشان عبارت‌اند از: جعفر( امام صادق 7)، عبد اللَّه، ابراهيم، عبيد اللَّه، على، زينب و امّ سلمه. بخشى از دوره امامت آن حضرت، مقارن با تبليغات سرّى بنى عبّاس و درگيرى آنان با بنى اميّه بود. اين امر به همراه آزادسازى رسمى كتابت حديث در آغاز سده دوم هجرت، فرصتى مناسب براى نشر دين و تعليم و تربيت در اختيار ايشان گذارد تا با موشكافى‌هاى عالمانه، تمدّن بشرى را براى هميشه مرهون خويش كند و دوران بيست ساله امامتش بر تارك تابناك دوره طلايى اسلام بدرخشد.