ازجمله گفتگوهای خدا با بنده‌اش موسی7این بود «مرا بندگانی است که بهشتم را ارزانی‌شان می‌کنم و آن‌ها را در آنجا فرمان روا می‌کنم».

گفت: پروردگارا! آنان که بهشت را نثارشان می‌کنی و در آن، فرمان روایشان می‌سازی، کیانند؟ فرمود: هر کس که مؤمنی را دل شاد کند.[1]

به دانه خرمایی

امام صادق7 خداوند به داوود7وحی فرستاد که «همانا یکی از بندگانم کار نیکی به جا می‌آورد و من بهشتم را ارزانی او می‌کنم». داوود 7 گفت: «پروردگارا! آن نیکی چیست»؟ فرمود: «بنده با ایمان مرا، هر چند به دانه خرمایی خوش حال می‌کند». داوود7 گفت: پروردگارا! آن که تو را شناخت، بر اوست که امیدش را از تو نگسلد.[2]

[1]. کافی، ج 3، ص 482.

[2]. «أَوْحَى اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ إِلَى دَاوُدَ 7 إِنَ‌ الْعَبْدَ مِنْ‌ عِبَادِي‌ لَيَأْتِينِي‌ بِالْحَسَنَةِ فَأُبِيحُهُ جَنَّتِي قَالَ فَقَالَ دَاوُدُ 7 يَا رَبِّ وَ مَا تِلْكَ الْحَسَنَةُ قَالَ يُدْخِلُ عَلَى عَبْدِيَ الْمُؤْمِنِ سُرُوراً وَ لَوْ بِتَمْرَةٍ قَالَ فَقَالَ دَاوُدُ 7 حَقٌّ لِمَنْ عَرَفَكَ أَنْ لَا يَنْقَطِعَ [لَا يُقْطَعَ‌] رَجَاؤُهُ مِنْكَ». الامالی (صدوق)، ص 604. مجلس 88.