بدان معنا است كه يا كمال او و يا غرض او مورد قبول و پيشوايى قرار گرفته است و اگر از جهت تمام افعال و فضايل و صناعاتى كه متناسب نيز نيست مورد قبول نبوده، پيشوا نباشد، نمى‌توان گفت كه او به طور مطلق مقبول و پيشواست. او به صورتى است كه اگر در جايى غرضى جز غرض او وجود نداشته باشد تا با صنايع و فضايل و افعال به آن برسيم، صناعتش عظيم‌ترين صناعات از نظر قدرت است و فضيلت او قوى‌ترين فضايل است و قدرت فكر او از همه فكرها بيش‌تر است و قدرت علم او از همه بالاتر است و با تمام آن‌چه در او هست، نيروى ديگران را در راه تكميل غرض خود به كار مى‌گيرد و اين جز با علوم نظريه و فضايل فكرى كه قوى‌ترين در نوع خود مى‌باشد و بدون ساير اشيايى از اين دست در فيلسوف وجود دارد ممكن نيست.

فلسفه و فيلسوف حقيقى‌

60. با توضيحات گذشته روشن شد كه معناى فيلسوف و رئيس اول و قانون‌گذار و امام همه يكى است و هريك از اين الفاظ را كه بگيرى و سپس به آن‌چه هريك از آن‌ها نزد جمهور اهل لغت ما دلالت مى‌كند توجه كنى، مى‌بينى كه تمام آن‌ها در آخر الامر بر يك معناى واحد دلالت مى‌نمايند. هرگاه اين اشيا نظريّه كه در علوم نظرى به صورت برهانى ارائه شده است به صورت مخيّل در درون جمهور شكل بگيرد و تصديق به آن‌چه مورد تخيل قرار گرفته است واقع شود و اشيا عمليه با شرايطى كه به واسطه آن‌ها اين امور عمليه ممكن مى‌شوند