من و ما و تو و او هست يك چيز،

من همان دم كه وضو ساختم از چشمه عشق،

موانع تا نگردانى ز خود دور،

ميان عاشق و معشوق فرق بسيار است،

نبى چون آفتاب آمد ولىّ ماه،

نشانى داده‌اند اهل خرابات،

نقد صوفى همه صافى و بيغش باشد،

نهادم عقل را ره توشه از مى،

نه فلك راست مسلم نه ملك را حاصل،

نه هركه چهره برافروخت دلبرى داند،

وصال حقّ ز خلقيت جدائيست،

وفا كنيم و ملامت كشيم و خوش باشيم،

ولىّ آنگه رسد كارش با تمام،

ولّى اسمى ز اسماى الهى است،

هرچه كردند از علاج و از دوا،

هرچه گويم عشق را شرح و بيان،

هركس به يار دست در آغوش و بى‌خبر،

هركه او بيدارتر پر دردتر،

هركه گيرد پيشه‌اى بى‌اوستا،

هر نفس نو مى‌شود دنيا و ما،

همتم بدرقه راه كن اى طاير قدس،

هم سليمان‌ست اندر دور ما،

همه اشياء به نور اوست پيدا،

همه هستند سرگردان چو پرگار،

الا ان الرسالة برزخية،

الا انّ ختم الاولياء رسول،

الا ان ختم الاولياء شهيد،

بين النبوّة و الولايه فارق،

تجلية، تخلية تحية،