قرمز» محسوب شده و همه در برابر «ثقلين» تعهد و التزام داريم و هرگز مراد و پير را فراتر از كتاب و سنّت ندانيم كه كژانديشى و كژروى محض است.

ب) در طول سلوك عملى از بدايت تا نهايت و آغاز تا انجام فقط «شريعت» ملاك است يعنى «شريعت محورى» در همه سطوح و ساحت‌هاى سلوكى مبنا و ميزان عمل خواهد بود كه شريعت از حدوث تا بقاء حضور داشته و به بهانه طريقت يا حقيقت ساقط نخواهد شد بلكه تكليف در مراحل بالاتر و سطوح والاتر بيشتر و سنگين‌تر است. [1]

ج) معيار سنجش اعمال و ميزان تشخيص كشف و شهود انسان كامل معصوم و صاحبان ولايت كلّيه الهيّه هستند و بس.

آسيب‌شناسى رابطه مريد و مرادى‌

چنانكه اهل معرفت و سلوك قاعده «الرفيق ثم الطريق» را در اهميت، منزلت، ضرورت و ميزان تأثيرگذارى استاد راه و پير طريق مطرح كردند به همان اندازه نيز شناخت آفات درونى و برونى و آسيب‌هاى نظرى و عملى ساحت سلوكى و عرفان عملى مهم و حسّاس است به خصوص اگر به واقعيت‌هاى تلخ و شيرين عصر جديد پيرامون عرفان عملى و گرايش به سلوك عرفانى توجه نمائيم اين اهميت و حسّاسيت بيشتر خودنمايى مى‌كند لذا به برخى ريشه‌هاى نياز به آسيب‌شناسى و سپس خود آسيب‌ها و راه‌هاى درمان آنها مى‌پردازيم:

الف) ريشه‌هاى نياز به آسيب‌شناسى رابطه مريد و مراد

1. ريشه‌هاى معرفتى اعم از عمق و ظرافت عرفان عملى و برخوردارى از مدارج‌

[1]. طباطبايى، محمد حسين، الميزان، ج 6، ص 270 305؛ رسالة الولايه، ص 46 47، ترجمه صادق حسن‌زاده، رساله قشيريه، ص 20، 30، 42؛ نفحات الانس، ص 13؛ حلية الاولياء، ج 10، ص 121؛ فتوحات مكيّه، ج 4، ص 544 و ...