4. توبه متخلقان‌

5. توبه عارفان‌

6. توبه موحدان‌

7. توبه نصوح.[1]

كه از نظر خواجه عبد الله انصارى به سه قسم:

أ. توبه عامه و مبتديان‌

ب. توبه ميانه‌حالان‌

ت. توبه ره‌يافتگان و كاملان‌

قابل تقسيم و تبيين است‌[2] و ...

مقام دوم: «ورع»

در لغت به معناى پرهيزكارى، تقوا و پارسايى است‌[3] و در عرفان پرهيز از امورى است كه هرچند در شرع حرام نشده اما سالك طريق از آن خوددارى مى‌كند چنان‌كه برخى «ورع» را اجتناب از شبهات و از بيم وقوع در محرمات دانسته‌اند[4] كه در حقيقت ورع پايه و اساس همه كمالات معنوى است و على 7 فرمود: «ألورع يصلح الدّين و ليعنن النّفس و يزين المرء»[5] و يا فرمود: «مع الورع يثمر العمل»[6].

و ابو نصر سراج نيز در «اللمع» سه مرتبه براى ورع قائل هستند:

1. ورع مبتديان (پرهيز كردن از امور شبهه‌ناك).

[1] - طباطبايى، فاطمه، يك ساغر از هزار، صص 164- 163، مؤسسه چاپ و نشر عروج، چاپ اول، 1379 ش، تهران.

[2] - شيخ الاسلامى، على، راه و رسم منزل‌ها، ج 1، ص 64، مركز نشر فرهنگى آيه، چاپ اول، 1379 ش، تهران.

[3] - چهل حديث، ص 279.

[4] - غنى: قاسم، تاريخ تصوف در اسلام، ص 657.

[5] - غرر الحكم و درر الكلم، ج 7، ص 121.

[6] - اصول كافى، ج 2، ص 76.