از سوى ديگر برخى عشق را به دو قسم (الف عشق اكبر، محبت اوّل، عشق به دوست حقيقى كه با عشق به خود و حبّ به ذات جهان را آفريد و عشق را در تمام هستى از جمله انسان جارى كرد و عشق به خود را در فطرت انسان به وديعت نهاد كه عشق به «بود مطلق» و «نمود آن بود مطلق» است. ب) عشق اصغر كه پلى و گذرگاهى براى رسيدن به عشق اكبر و كمال و جمال محض باشد، هست و عشق به «نمودها» است تا به عشق به «بود و نمود» منتهى گردد كه:

به همين دليل قرآن كريم تنها محبّت اكبر و عشق اكبر و راستين را توصيه كرده و بر آن تأكيد مى‌ورزد.[1]

نشانه‌هاى عشق اكبر و راستين‌[2]

1. ترجيح خدا بر همه محبوبهاى ديگر

2. اطاعت و تسليم محض محبوب شدن‌

3. پيروى از شريعت ناب محمدى 6‌

4. دوستى با دوستان خدا و دشمنى با دشمنان خدا

5. حاكميت عقل و اخلاق بر همه امور

6. عشق به لقاى ربّ‌

7. ياد خدا و محبوب‌

8. آرامش و قرار با انس و حشر با محبوب‌

9. عشق به قرآن و عترت طاهره عليهم السّلام‌

10. عبوديت در برابر پروردگار

[1] - بقره، 165؛ توبه، 24؛ هود، 113؛ عنكبوت، 4؛ زمر، 3؛ شورى، 6- 9.

[2] - ر. ك: كاشفى، محمد رضا، آئين مهرورزى، صص 85- 98؛ عرفان و تصوّف، ص 236- 237، چ اول، 1384.