لقاى خود از عقاب خود و الم عذاب خود. پس، به درستى كه خداى عز و جلّ به تو احسان كرده و بر تو واجب ساخته رأفت و مهربانى به آن كسانى كه ايشان را رعيّت تو ساخته و از تو رعايت ايشان خواسته؛ و لازم گردانيده بر تو عدل نسبت به ايشان، و قيام به اداى حقّ ايشان، و اقامت حدود در ايشان، و دفع آفت و ظلم از ايشان و از حريم ايشان و بيضه ايشان، و حفظ كردن خونهاى ايشان، و امن داشتن راههاى ايشان، و داخل ساختن رحمت بر ايشان. و خداى عز و جلّ مؤاخذه مى‌كند تو را به آنچه فرض گردانيده بر تو، و تو را بر آن بازمى‌دارد و از آن سؤال مى‌كند و ثواب مى‌دهد تو را بر آن به آنچه مقدّم داشته و آنچه مؤخّر داشته.

پس، فارغ گردان جهت آن فهم و عقل خود را، و تو را از آن هيچ شاغلى مشغول ندارد كه به درستى كه آن سر امر تو و هلاك كار تو است، و اول چيزى است كه خداى عز و جلّ تو را موفّق سازد به آن از جهت رشد و راه يافتن تو. و بايد كه اوّل چيزى كه بر نفس خود لازم سازى و افعال خود را به آن منسوب كنى، مواظبت بر آن چيزى باشد كه خداى عز و جلّ بر او فرض گردانيده است، از مواظبت بر پنج نماز و آن را با مردم به طريق جماعت به‌جا آوردن در مواقيت نمازها بر سننى كه مقرّر است، چون اسباغ وضو[1] و افتتاح به ذكر خداى عز و جلّ در نماز و ترتيل قرائت و تمكّن در ركوع [189 ب‌] و سجود و تشهّد و صدق و اخلاص در رأى و نيّت. و تحريص كن بر نماز كسانى را كه با تو باشند و در تحت فرمان تو باشند كه به درستى كه نماز چنان است كه خداى عز و جلّ فرموده: إِنَّ الصَّلاةَ تَنْهى‌ عَنِ الْفَحْشاءِ وَ الْمُنْكَرِ[2] يعنى: «به درستى كه نماز نهى مى‌كند و بازمى‌دارد از فحشا و منكر.»

غرض آن است كه نماز منشأ آن مى‌شود كه نمازگزارنده از فعلها و كارهاى بد باز ايستد. و چون مواظبت بر نماز به‌جا آورى و امر به آن نمايى، تابع آن‌[3] و در عقب آن درآر اخذ به سنن حضرت رسول اللّه صلّى اللّه عليه و اله و پيروى كردن اخلاق آن حضرت و بيرون‌[4] كردن آثار صالحان گذشتگان كه بعد از آن حضرت بوده‌اند. و هرگاه بر تو امرى وارد شود،

[1] - يعنى، وضو را به تمامى انجام دادن و حقّ هر عضوى را در وضو به‌جا آوردن.

[2] - عنكبوت: 45.

[3] - در اينجا در نسخه مج كلمه« گرد» اضافه شده است.

[4] - در اصل و مج همين‌گونه، به صورت« بيرون»، آمده امّا در مر به« پيروى» تغيير داده شده است.