وى غلبه كرد و چون از خواب درآمد شب نزديك بود، همان‌جا مقام كرد. چون نماز شام شد، مادّه گاوى چند از صحرا برسيدند. آن پيرزن دختركى داشت، دوازده ساله، در غايت كياست و نهايت ملاحت. آن دخترك را گفت: «برخيز و قدرى شير بدوش تا پيش مهمان عزيز بريم». آن دخترك برفت و از آن مادّه گاو شير بسيار بدوشيد، چنانكه قباد را از آن تعجّب آمد. گفت: «اين جماعت به واسطه عدل ما در اين صحرا نشسته‌اند و هر روز چندين شير از ستور مى‌دوشند. اگر در هفته يك روز شير را به سلطان دهند به حال ايشان هيچ خلل راه نيابد و خزانه را توفير بسيار باشد.» پس، با خود قرار داد كه چون به دار الملك رود آن مواضعه را بر رعيّت نهد. چون شب بگذشت و نسيم سحر بوزيد، مادر دختر را بيدار كرد كه برخيز و گاو بدوش. دختر برخاست كه گاو بدوشد. فرياد كرد و گفت: «اى مادر! برخيز و روى به دعا آر كه پادشاه نيّت ظلم كرده است». قباد گفت:

«سبحان اللّه! اين كودك خرد از چه دانست كه من اين انديشه كرده‌ام». پيرزن برخاست و به تضرّعى هرچه تمامتر دعا گفت. قباد پيرزن را بخواند و گفت: «به چه دانستيد كه پادشاه نيّت ظلم كرده است؟» گفت: «هرگاه كه پادشاه نيّت ظلم كند، حقّ تعالى خير و بركت از زمين بردارد و اثر آن به همه چيز برسد؛ و هرگاه كه پادشاه نيّت خيرى كند، حقّ سبحانه و تعالى- چندان بركت به عالم فرستد كه اثر آن به همه جهان برسد». قباد گفت:

«راست گفتى و مرا انتباهى شد و از سر آن نيّت درگذشتم». پس، دختر برخاست و گاو را بدوشيد و شير بسيار حاصل شد.

و حكايت بهرام و باغ انار نيز نزديك به اين است و نزديك به اين حكايت از ابن عبّاس منقول است و وهب [بن‌][1] منبّه‌[2] گفته كه، «هرگاه والى قصد جور كند و به آن عمل نمايد، خداى عز و جلّ داخل مى‌سازد نقصان را در اهل مملكت او، در بازارها و در

[1] - از مر اضافه شد.

[2] - ابو عبد الله وهب بن منبّه يمانى از تابعين بود و در اخبار و قصص پيشينيان و انبيا تخصّص داشت. ابن قتيبه كتابى از او را در باب شاهان حمير ديده بود. مرگ او در سال 110 يا 114 يا 116 ق. در صنعاء يمن روى داد. به پندار برخى گور وهب در غرب بصرى در قريه‌اى به نام عصم مى‌باشد نك: وفيات الاعيان، ج 6، صص 35 و 36؛ البداية و النهاية، ج 9، ص 305.