باب اوّل از قسم اوّل در ذكر بعضى مواعظ سودمند و تنبيه بر تغيّر و فساد و انقلاب دنيا، و بيان آنكه سبب آمدن آدمى به اين جهان چيست‌

و آنكه دنيا دار تحصيل زاد آخرت است و از عقل نيست تكيه بر اين دنيا كردن و اين جهان را محلّ آرام و مأوى دانستن، بلكه در اين چند نفس معدود كه در اين جهان جهت آدمى تقدير شده همّت بر تحصيل حيات ابدى و نعيم سرمدى مصروف بايد داشت و اوقات عمر گرانمايه صرف چيزى نبايد كرد كه بالضّروره بايد گذاشت.

ببايد دانست كه خداى عز و جلّ دو جهان آفريده: يكى جهان حيات، و آن نشأت‌[1] آخرت است كه خداى عز و جلّ آفريده كه در آنجا كافران و عاصيان به انواع عذابهاى گوناگون مبتلا خواهند بود، و مؤمنان و صالحان به كرامت الهى و نعيم ابدى و حيات جاودانى در بهشت قرين سعادت و عزّت و رحمت و كرامت خواهند بود. ديگر جهان ممات، آن اين جهان است كه در اين جهان عاقبت هر حياتى مرگ است و هيچ‌كس را در اين جهان حيات ابدى نمى‌باشد و هيچ‌چيز را در اين جهان ثبات و بقا نمى‌باشد، بلكه همه چيز اين جهان در معرض تغيير و زوال و انقلاب است، و غرض از آمدن آدمى به اين جهان آن است كه تحصيل زاد آخرت نمايد و توشه آن جهان از اين جهان بردارد، چه اين جهان را خداى عز و جلّ جهت آن آفريده كه بندگان در اين جهان شرط بندگى به‌جا آورند و متابعت فرمان الهى كنند و پيروى نفس و آرزوهاى نفس نكنند و از شهوات بگذرند و از لذّات دنيا بيش از آنقدر كه خداى عز و جلّ حلال گردانيده تحصيل ننمايند تا مستحقّ رحمت الهى شوند. و خداى عز و جلّ ايشان را در معرض رحمت و احسان [18 آ] خود درآورده به ناز و نعمت و حيات ابدى واصل گرداند. و چندين هزار پيغمبر از جانب خداى عز و جلّ مبعوث‌

[1] - اصل:« نشا». اينجا از نسخه مر اصلاح شد.