بحمد الله و المنّه اين يادنامه كه مسمّى به «روح مجرّد» در زندگى و
ترجمه احوال مرحوم استاد عرفانى و مربّى اخلاقى و سلوكى جمعى كثير از شوريدگان و
بى سر و سامانان راه حقّ و سبيل إلى الله است، در صبح روز پانزدهم شهر شوّال
المكرّم سنه يكهزار و چهارصد و دوازده هجريّه قمريّه در وقت ضُحَى (دو ساعت به ظهر
مانده) در مكتبه حقير در شهر مقدّس مشهد رضوى على ثاويه و شاهدِه أفضلُ السّلام و
الإكرام پايان يافت. وَ أنا الْعَبْدُ الْحَقيرُ الْفَقيرُ الْمِسْكينُ
الْمُسْتَكينُ الْمُسَمَّى السَّيِّدُ مُحَمَّد الْحُسَين الحُسَينىُّ
الطِّهرانىُّ، غَفَرَ اللَهُ لَهُ وَ لِوالِدَيْهِ.
(« ديوان حافظ شيرازى» طبع پژمان ص 150 و 151، غزل 335)
« در صورتيكه محبوب من با من باشد، دورى گناهى ندارد؛ چرا كه اگر
از مردمك چشمم غائب باشد، در درونم حاضر است.»(« ديوان ابن فارض» طبع بيروت سنه
1384، ص 155)
. عرض كنيد: آقاى من! ترا به حقّ جدّه ات زهراى مرضيّه سلام الله
عليها دستگيرى كنيد! بُعد منزل نبود در سفر روحانى. عمرم به آخر رسيده و آفتاب به
لب بام است؛ يا حَسْرَتى عَلى ما فَرَّطْتُ فِي جَنْبِ اللَّهِ
سألتُ حبيبى
الوصلَ منه دُعابَةً
و أعْلَمُ
أنَّ الوصل ليس يكونُ
فمَاسَ دلالًا
و ابتهاجاً و قال لى
برفقٍ مجيباً(
ما سألتَ يَهُونُ)
اگرچه مىترسم كه آن آقاى بزرگوار
هم بواسطه غلبه احكام ظاهر، آن عنايات سابقه را نداشته و سرگرم به مقام الاحوط
فالاحوط شده باشند، و آقازادههاى محترم، ايشان را سرگرم نموده باشند؛ اگرچه مقام
جمع الجمعى تنافى را از بين مىبرد. سر تا سر وجود أمْرٌ بَيْنَ الامْرَيْن است.
به هر حال التماس دعا و درخواست دستگيرى دارم، و منتظر آثار غيبى تلگرافى آن هستم؛
و نتيجه را إن شاء الله تعالى اطّلاع ميدهم.(- تا آخر نامه ايشان) الاحقر عبّاس
طهرانى.
و داماد ايشان آقاى حاج سيّد
ابراهيم در نامه خود براى حقير به نجف اشرف ضمناً مرقوم داشتهاند:
سألتُ حبيبى
الوصلَ منه دُعابَةً
و أعْلَمُ
أنَّ الوصل ليس يكونُ
فمَاسَ دلالًا
و ابتهاجاً و قال لى
برفقٍ مجيباً(
ما سألتَ يَهُونُ)
و نيز مرقوم داشتهاند
سألتُ حبيبى
الوصلَ منه دُعابَةً
و أعْلَمُ
أنَّ الوصل ليس يكونُ
فمَاسَ دلالًا
و ابتهاجاً و قال لى
برفقٍ مجيباً(
ما سألتَ يَهُونُ)
جواب:
سألتُ حبيبى
الوصلَ منه دُعابَةً
و أعْلَمُ
أنَّ الوصل ليس يكونُ
فمَاسَ دلالًا
و ابتهاجاً و قال لى
برفقٍ مجيباً(
ما سألتَ يَهُونُ)
(« گلشن راز» خطّ عماد اردبيلى سنه 1333، ص 43 تا ص 45)