. ز خطّ وَهمى هاء هويّت‌

دو چشمى ميشود در وقت رويت‌

نماند در ميانه رهرو و راه‌

چوهاى هو شود ملحق به الله‌

بود هستى بهشت، امكان چه دوزخ‌

من و تو در ميان مانند برزخ‌

چو برخيزد تو را اين پرده از پيش‌

نماند نيز حكم مذهب و كيش‌

: در اين مشهد يكى شد جمع و أفراد

چو واحد سارى اندر عين أعداد

تو آن جمعى كه عين وحدت آمد

تو آن واحد كه عين كثرت آمد

كسى اين سِر شناسد كو گذر كرد

ز جزوى سوى كلّى يك سفر كرد

: كه باشم من؟ مرا از من خبر كن‌

چه معنى دارد اندر خود سفر كن؟

: دگر كردى سوال از من كه من چيست‌

مرا از من خبر كن تا كه من كيست‌

چه هستى مطلق آيد در اشارت‌

به لفظ مَن كند از وى عبارت‌

حقيقت كز تعيّن شد معيّن‌

تو او را در عبارت گفته‌اى من‌

من و تو عارض ذات وجوديم‌

مشبَّكهاى مِشكوة وجوديم‌

همه يك نور دان أشباح و ارواح‌

گهى ز ائينه پيدا گه ز مصباح‌

تو گوئى لفظ من در هر عبارت‌

به سوى روح مى‌باشد اشارت‌

چو كردى پيشواى خود خرد را

نميدانى ز جزو خويش خود را [1]