بخش يازدهم: سفر نهم و دهم حقير به أعتاب عاليات در سنه 1395 و سنه 1396 هجريّه قمريّه‌

سفر نهم و دهم حقير به أعتاب عاليات در سنه 1395 و سنه 1396 هجريّه قمريّه‌

حقير داراى گذرنامه اقامت در نجف أشرف بودم، و از جهت دائره ايرانى و عراقى در كمال اعتبار بود. و روى همين گذرنامه هم مراجعت به عتبات و نجف أشرف كاملًا سهل بود، و فقط خروج نياز به يك مراجعه و تحصيل رواديد داشت. و اخيراً هم دولت ايران اعلان نموده بود: مقيمين عراق بايد قبل از پايان هر سال يكبار خروج از مرز را داشته باشند. و اينك ديديم كه اعلان كرده است قبل از پايان هر شش ماه بايد يكبار خارج شوند. و اين اعلان موجب توفيقى شد كه از اين به بعد بايد در هر سال دو مرتبه توفيق عتبه بوسى آن أماكن متبرّكه دست دهد. فلهذا براى اواخر سال 1395 هجريّه قمريّه يكبار، و براى ماه شعبان سال 1396 بار ديگر توفيق زيارت حاصل آمد؛ ولى در اين دو بار هر بار مدّت سفر يكماه بطول انجاميد، و امكان بيشتر از آن نبود.

در اين أسفار حالت آرامش ايشان بسيار بود و آن حرارت و سوز مبدّل به سكون گرديده بود. رفقاى كاظمينى هم كه اصلًا ايرانى بوده‌اند، آنها را حكومت بعث اخراج نموده بود و آنان به شام و كويت رهسپار بودند. و آن رفيق مُجِدّ و مُصِرّ كه در عدم اطاعت زياده روى داشت، بالاخره منجرّ به تبعيد از آقا شد و ايشان ديگر او را نپذيرفتند و تا آخر عمرشان به خود راه ندادند.

در اوقات نبودن بنده چند بار مريض مى‌شوند و يكى از رفقاى محبّ و اهل مزاح و شوخى، ايشان را براى معالجه به بغداد مى‌برد نزد يكى از اطبّاى‌