جلاليّه اوست مستجاب نمايد، بايد در وهله اوّل خود اين مرد را از ميان بردارد، چرا كه در درون خانه به زنش ظلم مى‌نمايد. امّا چون انسان هميشه به خويشتن خوش بين است، ظلم خود را قبيح نميداند، بلكه ظلم خود را ظلم نمى‌بيند، آنگاه دعا براى رفع ظلم غير ميكند. اين گونه از دعا هم مستجاب نمى‌گردد، زيرا كه مآلش به از ميان رفتن جميع ستمكاران از جمله خود اوست.

علّت سوّم: غالب خواسته‌هاى مردم، بر خلاف مصالح واقعيّه آنان است‌

سوّم آنكه: دعاهاى مردم غالباً بر خلاف مصلحت آنهاست؛ يعنى آنان روى انديشه و فكر خود چيزى را مى‌طلبند و بر آن اصرار دارند كه اگر بر آورده شود بر ضرر آنهاست؛ ولى چون خودشان در پرده حجاب واقعند و بر أسرار آگاه نيستند، چنين تخيّل مى‌نمايند كه به منفعتشان است. مردم غالباً از مصالح و مفاسد معنوى و حقيقى غافلند، و مصلحت و مفسده را بر اساس زياده روى در شهوات و تمتّع از لذائذ خسيسه دنيويّه و اندوختن مال و ثروت و ما شابهها تصوّر مى‌كنند؛ خواه موجب آرامش خيالشان بشود يا نشود، و خواه روحشان را آزاد نگه بدارد و يا ندارد، و يا نفسشان را در تعب بيفكند يا نيفكند، و بطور كلّى خواه درجه و مقام علمى و قرب آنان را به خداوند بيفزايد و يا نيفزايد؛ در حاليكه اين انديشه خلاف صلاحشان ميباشد.

چه بسا يك قاشق حلواى شيرين، در بدنشان ايجاد سمّ كشنده بنمايد؛ و چه بسا زيادى مال و زراندوزى، آنان را به طغيان و سركشى درآورد؛ و چه بسا صحّت مزاج، ايشان را به غفلت و مَرَح و فخريّه بكشاند؛ و چه بسا قدرت بدن و پهلوانى موجب به خاك در آوردن رقيب، و موجب عُجب و خودپسندى آنها گردد؛ و أمثال اين مثالها كه چه بسيار است. آنوقت در برابر به چنگ آوردن منفعتى قليل و موقّتى، مضرّتى كثير و دائمى به آنها ميرسد و خودشان هم نميدانند. مسكينان دنبال لهو و لعب مى‌روند، و چشم به لذّت زودگذر ميدوزند، و از تعب و خستگى و درماندگى روحشان بدون اطّلاع ميباشند