رحمت. زيرا موجب حيات اوست گرچه طفل نداند و نخواهد.

لهذا پدر از اين جريان و پيشامد براى بچّه، به شدّت ناراحت است. خواب نمى‌كند، در بيمارستان بالاى سر بچّه تا صبح نمى‌خوابد. و اين عين رحمت است.

رحمت گاهى در مجال دادن و حلوا دادن ظهور دارد، و گاهى در منع نمودن و سِرُم زدن. هر دو رحمت است به دو صورت و دو شكل.

انبياء و امامان براى حيات حقيقى و سعادت جاويدانى بشر آمده‌اند و رسالتشان بر اين مدار است. بنابراين هر جا حيات واقعى با حيات طبيعى، و صحّت حقيقى با صحّت مجازى، و قدرت اصيل با قدرت اعتبارى تصادم كند، براى حفظ آن از اين صرف نظر مى‌نمايند؛ دستور جهاد ميدهند، مشركين و كافرين را مى‌كشند، منافقين را تأديب مى‌نمايند، مجرمين را مجازات مى‌كنند؛ اينها همه خير است.

براى ايصال مرد متعدّى و متجاوز به مقصد أعلاى انسانيّت، گوشمالى، زمين گيرى، فقر و فاقه، مرض و كسالت، خير است. چون اينها وى را به خود مى‌آورد و از تورّم تو خالى نفس امّاره مى‌كاهد و به وى أصالت مى‌بخشد. پس خير است و رحمت- انتهى مُفاد و مُحصَّل جواب ايشان.

دعاى «صحيفه سجّاديّه» مشابه با دعاى عَلقمه در لعن كفّار

در بسيارى از أدعيه مرويّه از أئمّه طاهرين صلواتُ الله و سلامُه عليهم أجمعين نظير و شبيه اين دعا ديده مى‌شود. از جمله در دعاى حضرت زَين العابدين و سَيِّد السّاجدين علىّ بن الحُسين عليهما السّلام است كه در «صحيفه كامله» درباره سرحدّداران و مرزداران كه حافظين ثغور اسلام و مسلمين هستند، پس از آنكه مفصّلًا دعاى خير و رحمت درباره آنها ميكند، درباره دشمنانشان كه با آنها مواجه هستند چنين به درگاه حضرت ايزدى عرضه ميدارد:

اللَهُمَّ افْلُلْ بِذَلِكَ عَدُوَّهُمْ، وَ اقْلِمْ عَنْهُمْ أَظْفَارَهُمْ، وَ فَرِّقْ بَيْنَهُمْ وَ