حج در قرآن‌

1. تشريع وجوب حج: «وللَّه على الناس حج البيت من استطاع اليه سبيلًا»[1] براى خدا بر مردم است كه به سوى خانه او روند كسانى كه توانايى رفتن به سوى آن دارند.

2. انجام مناسك حج در زمان مخصوص: «الحج اشهر معلومات»[2] (انجام فريضه) حج در ماه‌هاى معينى است.

3. اعلام حج توسط حضرت ابراهيم 7: «و اذنّ فى الناس بالحج يأتوك رجالًا و على كل ضامر يأتين من كلّ فّج عميق»[3] و مردم را دعوت عمومى به حج كن تا پياده و سواره بر مركب‌هاى لاغر از هر راه دور به سوى خانه خدا بيايند.

4. فوايد مادى و معنوى حج: «ليشهدو امنافع لهم»[4]

تا شاهد منافع گوناگون خويش باشند.

5. مساوات در حج: «سواء العاكف فيه و الباد»[5] (مسجد الحرام را) براى همه مردم مساوى قرار داديم و اعم از كسانى كه در آن‌جا زندگى مى‌كنند و يا از نقاط دور وارد مى‌شوند.

6. انگيزه حج و عمره قرب به خداوند: «واتمّوا الحجّ و العمرة للَّه»[6] حج و عمره را براى خدا به اتمام برسانيد.

7. ياد خدا در طول مناسك وبعد از آن: «فاذا قضيتم مناسككم فاذكروا اللَّه»[7] هنگامى كه مناسك حج خود را انجام داديد ذكر خدا گوييد و به ياد او باشيد.

[1] - آل عمران، 97

[2] - بقره، 197

[3] - حج، 27

[4] - حج، 28

[5] - حج، 25

[6] - بقره، 196

[7] - بقره، 200