لذكرى»[1] نماز را به خاطر ياد من به پادار. «الا بذكر اللَّه تطمئن القلوب»[2] ياد من مايه آرامش قلب‌هاست.

نماز در قرآن‌

1. مطرح بودن نماز در تمام اديان:

حضرت ابراهيم گويد: خداوندا! مرا برپا دارنده نماز قرارده. «رب اجعلنى مقيم الصلوة»[3] حضرت اسماعيل اهل خويش را به نماز فرمان مى‌داد «و كان‌ يأمر اهله بالصلوة»[4] خداوند خطاب به حضرت موسى گويد نماز را به خاطر ياد من برپادار. «اقم الصلوة لذكرى»[5] قوم شعيب به او گفتند: آيا نماز تو ما را وادار مى‌كند كه آنچه را پدران ما مى‌پرستيدند ترك كنيم؟ «يا شعيب اصلوتك تأمرك ان نترك ما يعبد اباؤنا»[6] حضرت عيسى 7 گويد: خداوند مرا مادامى كه زنده هستم سفارش به نماز و زكات كرده است‌ «و اوصانى بالصلوة و الزكوة ما دمت حيّاً»[7]

2. نماز در رديف ايمان به غيب: «الذين يؤمنون بالغيب و يقيمون الصلوة»[8] متقين كسانى هستند كه داراى ايمان به غيب هستند و نماز را بر پا مى‌دارند.

3. برپا داشتن نماز هدف هجرت ابراهيم: «ربنا انى اسكنت من ذريتى بواد غير ذى ذرع ربّنا ليقيموا الصلوة»[9]

پروردگارا! من ذريه خويش را در وادى اى كه گياه در آن نمى‌رويد ساكن گردانيدم تا نماز برپا داشته شود.

4. استمداد از نماز در مشكلات: «و استعينوا بالصبر و الصلوة»[10] از صبر (روزه) و نماز در (مشكلات) كمك بگيريد.

[1] - طه، 24

[2] - رعد، 28

[3] - ابراهيم 40

[4] - مريم 55

[5] - طه، 24

[6] - هود، 87

[7] - مريم، 31

[8] - بقره، 3

[9] - ابراهيم، 37

[10] - بقره، 45