الموت و افضل التفكر ذكر الموت»[1] برترين زهد در دنيا ياد مرگ است و برترين عبادت ياد مرگ است و برترين انديشه ياد مرگ است. و نيز فرمود:

«اكيس الناس من كان اشد ذكراً للموت»[2] زيرك‌ترين مردم كسى است كه بيش‌تر به ياد مرگ باشد. «من اكثر ذكر الموت رضى من الدنيا باليسير»[3] هر كس زياد به ياد مرگ باشد به اندك سرمايه دنيا راضى مى‌شود. «من اكثر ذكر الموت احبه اللَّه»[4] هر كس زياد به ياد مرگ باشد خداوند او را دوست دارد.

ياد مرگ و قيامت در ابعاد مختلف‌

قرآن وروايات براى تهذيب روح بشر وتربيت انسان، موضوع ياد مرگ و قيامت را در ابعاد مختلفى مطرح كرده‌اند كه به نمونه‌اى از آن‌ها اشاره مى‌شود:

1. در طهارت: در دعاى وضو مى‌خوانيم: خداوندا! صورت مرا سفيد گردان در روزى‌كه صورت‌ها سياه خواهد بود. «اللَّهم بيّض وجهى يوم تسودّ فيه الوجوه»

2. در نماز: در نماز مى‌خوانيم: «مالك يوم الدين» از اين‌كه مسأله مالك و صاحب اختيار بودن خداوند در قيامت، در نماز مطرح شده، روشن مى‌شود كه انسان نمازگزار در نماز بايد به ياد قيامت باشد.

3. در انفاق: «انما نطعمكم لوجه اللَّه ... انا نخاف من ربنا يوماً عبوساً

[1] - بحارالانوار، ج 6، ص 137

[2] - بحارالانوار، ج 6، ص 135

[3] - بحارالانوار، ج 6، ص 136

[4] - بحارالانوار، ج 16، ص 265