مقصد برسى.

8. معرفت و بصيرت: قال على 7: «عند تحقق الاخلاص تستنير البصائر»[1] با وجود اخلاص بصيرت‌ها و بينش‌ها نافذ و نورانى مى‌شود.

9. ملاك پذيرش اعمال: قال رسول‌اللَّه 6: «اذا عملت عملًا فاعمل للَّه‌خالصاً لانّه لا يقبل اللَّه من عبادة الاعمال الّا ما كان خالصاً»[2] هركارى كه انجام مى‌دهى خالصانه و براى رضا خدا انجام ده، زيرا جز عمل خالص در پيشگاه خداوند پذيرفته نمى‌شود.

نشانه‌هاى اخلاص‌

1. رضا و توكّل: «جاء جبرئيل الى النبى 6 فقال له النبىّ: يا جبرئيل ما تفسير الاخلاص؟ قال: المخلص الذى لا يسأل الناس شيئاً حتى يجد و اذا وجد رضى و اذا بقى عنده شى اعطاه ... و اذا اعطى للَّه‌عزوجل فهو على حدّ الثقة بربّه عزوجل»[3]

پيامبر اكرم 6 به جبرئيل فرمود: اخلاص چيست؟ جبرئيل پاسخ داد:

مخلص كسى است كه دست حاجت به سوى ديگران دراز نكند و تلاش كند تا بى‌نياز شود و بدانچه دست يافت بدان راضى باشد و از بقيه آن به دستگيرى نيازمندان بپردازد ... و هنگامى كه به دستگيرى نيازمندان پرداخت پس به خداى خويش اعتماد دارد.

2. عدم انتظار ستايش: قال رسول‌اللَّه 6: «لكل حق حقيقة و ما بلغ عبد حقيقة الاخلاص حتى لايحبّ ان يحمد على شى‌ء من عمل للَّه»[4] براى هر چيزى حقيتى است. انسان مؤمن به حقيقت اخلاص نمى‌رسد، جز آن‌كه دوست ندارد در برابر كارى كه براى خدا انجام مى‌دهد مورد ستايش ديگران قرار مى‌گيرد.

3. برابرى ستايش و نكوهش: قال الصادق 7: «لا يصير العبد عبداً خالصاً للَّه عزوجل حتّى يصير المدح و الذمّ عنده سواء»[5] آدمى بنده خالص خدا نخواهد بود جز آن‌كه به مقامى رسد كه ستايش و نكوهش مردم پيش او مساوى باشد

[1] - غررالحكم

[2] - بحارالانوار، ج 77، ص 130

[3] - بحارالانوار، ج 69، ص 374

[4] - بحارالانوار، ج 72، ص 304

[5] - بحارالانوار، ج 73، ص 294