نامه اوّل‌

باسم اللّه خير الأسماء

يا أَيَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ\* ارْجِعِي إِلى‌ رَبِّكِ راضِيَةً مَرْضِيَّةً\* فَادْخُلِي فِي عِبادِي\* وَ ادْخُلِي جَنَّتِي‌.

لطف جناب دوست موجب تسلّى خاطر و تشفّى دل گرديد، آرى؛

مرقومه‌اى كه نفحات انس شقائق كلماتش مشام روح را معطر ساخت، و انوار ازهار حدائقش حدقه ديدگان را منوّر، زيارت شد. نوشته‌اى كه مشتمل بر انواع تفضّل و اكرام بود، و رقيمه‌اى كه حاكى از وفور ايمان و خلوص اعتقاد. كتب اللّه تعالى عليكم الرّحمة و جزاكم خيرا. يا رب دعاى خسته دلان مستجاب كن.

به حكم «الأرواح جنود مجنّدة» كه دوست ما را با استاد گرامى الهى قمشه‌اى اعلى اللّه تعالى درجاته الفت در غيب و ارادت بى‌ريب بود، و نيز تذكره اولياء اللّه سبب جلاى آينه دل و نزول بركات است، از مرحوم الهى سخن بگوييم:

آن بزرگوار به نام مهدى و به لقب محيى الدين بود و در اشعارش الهى تخلّص مى‌كرد. و در تحت مراقبت پدرى عالم بيدار به نام ملّا ابو الحسن تربيت شد.

اصلا از سادات بحرين و از بيت علم و عرفان و زهد و تقوى بود. نياكانش در زمان نادرشاه از بحرين به قمشه «شهرضاى فعلى» آمدند و در آنجا مقيم شدند لذا به‌