ذاكر اللّه مجالسه و مؤانسه. و لازمه‌اش صفاى نفس و عظمت روح و كمال عقل و ايمانست كه هركس با خدا به واسطه اين صفات انس گيرد حق را شهود كند و هركه حسن الهى را مشاهده كرد فوق هرلذّت و مسرّت را يافته است چون خدا كلّ الجمال و كلّ الحسن و كلّ الوجود است پس با شهود مبدأ وجود و آفريننده حسن و جمال و سلطان ملك هستى روح انسان را نشاط بى‌انتها و لذّات حقيقى بى‌حدّ و نهايت است چنانكه هرگاه كسى با سلاطين دنيا جليس و انيس باشد بدان فخر و مسرت و ابتهاج يابد امّا ميان آن سلطان حقيقى با اينان تفاوت بين نور و ظلّ و شمس و فيئ و حقيقت و مجاز است.

كلمه 3- قال أمير المؤمنين 7: ذكر اللّه رأس مال كلّ مؤمن و ربحه السّلامة من الشّيطان‌

[1].

ترجمه: ياد خدا سرمايه اهل ايمانست و سودش سلامتى از آسيب شيطان «إنسى و جنّى» است.

شرح: ياد خدا براى اهل ايمان سرمايه تجارت دنيا و آخرت است چون با ياد خدا هركار كنند به نفع دنيا و عقباست و شيطان را در آن مداخله‌اى نيست پس از زيان شيطان و وسوسه نفس، كسى كه به ياد خداست ايمن است و در كلمه ديگر فرمود:

السّهر روضة المشتاقين. شب‌بيدارى و تا صبح به ياد خدا و راز و نياز با خدا بودن باغ مشتاقان خداست.

كلمه 4- قال أمير المؤمنين 7: عليك بلزوم الحلال و حسن البرّ مع العيال و ذكر اللّه فى كلّ حال‌

[2].

[1] - غرر و درر آمدى، ط نجف، ص 179، س 7؛ و ط صيدا، ص 130، س 14، و شرح آقا جمال خوانسارى، ج 4، ص 30، ش 5171.( من كلامه 7 فى حرف الذال).

قوله:« و در كلمه ديگر فرمود: السهر ...» غرر و درر آمدى، شرح آقا جمال، ط 1، ج 1، ص 175، ش 666).

[2] - غرر و درر آمدى، ط نجف، ص 212، س 19؛ و ط صيدا، ص 153، س 16، و شرح آقا جمال، ج 4، ص 294، ش 6131.( من كلامه 7 فى حرف العين بلفظ عليك فى خطاب المفرد).

در اين مصادر و نسخه خطّى غرر و درر ياد شده در ديباچه، جمله دوم اين كلمه بدين صورت است:« و حسن البرّ بالعيال ...» و محقّق خوانسارى در شرح آن حرف« با» را به معنى« مع» گرفته است و بدين گونه ترجمه كرده است كه« فراگير لازم بودن حلال را، و نيكويى خوبى كردن با عيال را، و ياد خدا را در هر حال.