عرضه داشت: او به بدكارى معروف بود، چه چيز او را به نزد تو عزيز كرد و به دايره عفو و مغفرت رساند؟ جواب شنيد: خود را مفلس و تهيدست ديد، به درگاه ما ناليد، به او رحمت آورديم. كدام غمگين از ما خلاصى خواست او را خلاص نكرديم، كدام درد زده به ما ناليد او را شفا نداديم‌[1]؟

ابراهيم ديگر نفرين مكن‌

در تفسير آيه شريفه:

«و كذلك نري إبراهيم ملكوت السماوات و الأرض و ليكون من الموقنين»[2].

«و اينگونه ملكوت آسمان‌ها و زمين را به ابراهيم نمايانديم و براى اين كه از زمره اهل يقين گردد».

نوشته‌اند كه: خدا وقتى چشم‌انداز ابراهيم را همه آسمان‌ها و زمين قرار داد، و همه حجاب‌ها را از ديده او برداشت، و زمين و آنچه در او بود را مشاهده كرد، مرد و زنى را در حال زنا ديد، همان لحظه نفرين كرد، پس هر دو هلاك شدند، سپس دو نفر ديگر را در آن حال ديد، باز نفرين كرد هر دو نابود شدند، چون دو نفر ديگر را در آن حال ديد و خواست نفرين كند به او وحى شد: نفرين خود را از بندگان و كنيزان من بردار، يقينا من آمرزنده و مهربان و بردبار و جبارم، گناهان بندگانم به من زيان و ضرر نمى‌رساند، چنان كه طاعتشان به من سود نمى‌دهد.

من با بندگانم يكى از سه كار را انجام مى‌دهم: يا توبه مى‌كنند و من توبه آنان را مى‌پذيرم و گناهانشان را مى‌آمرزم و عيوبشان را مى‌پوشانم. يا عذاب را از ايشان باز مى‌دارم، چون مى‌دانم از صلب ايشان فرزندانى مؤمن به وجود مى‌آيد، پس با پدران ناسپاسشان مدارا مى‌كنم تا مؤمنان از صلب آنان به دنيا

[1] - منهج الصادقين: 8/ 110.

[2] - انعام: 75.