حديث بيست و پنجم‌

امام محمد باقر 7 به جابر فرمود:

اى جابر، همانا شيعه على 7 كسى است كه صدايش از گوشش تجاوز نمى‌كند و دشمنى‌اش از بدنش به ديگرى نمى‌رسد. دشمن ما را مدح و ستايش نمى‌كند، به كسى كه بغض و كينه ما را دارد، نمى‌پيوندد و با كسى كه بر ما عيب مى‌گيرد همنشينى نمى‌كند.

شيعه على 7 كسى است كه همچون سگ زوزه نمى‌كشد، همچون كلاغ طمع نمى‌ورزد و اگر از گرسنگى هم بميرد، چيزى از مردم (غير از برادران دينى‌اش) درخواست نمى‌كند.

آنها زندگى محقرى دارند و خانه بدوشند. اگر [جايى‌] حضور داشته باشند، كسى آنها را نمى‌شناسد، و اگر غايب باشند، كسى سراغ آنها را نمى‌گيرد، اگر مريض شوند، كسى به عيادتشان نمى‌رود و اگر از دنيا بروند، كسى بر جنازه آنها حاضر نمى‌شود. آنان در درون قبرهايشان يك ديگر را زيارت مى‌كنند.

جابر گفت، به امام عرض كردم: در كجا اينان را بجويم؟ فرمود: در اطراف زمين و در ميان بازارها، و اين، فرمايش خداى بزرگ است كه [در باره اين گروه‌] مى‌فرمايد: «نسبت به مؤمنين فروتن هستند و در برابر كافران، سرفراز و با عزتند».

حديث بيست و ششم‌

مفضل بن قيس گفت: امام جعفر صادق 7 به من فرمود: