فرمان‌هاى سيره‌ساز

خداوند با دستورات روشن و گاهى مكرر كه به پيامبرش مى‌داد، برنامه و سيره زندگى آن حضرت را معين مى‌كرد. و سيره عملى آن حضرت مطابق دستورات الهى بود.

دستور ياد خدا در هر صبح و شام، فرمان سجده و تسبيح و تهجّد و تلاوت قرآن، سيره عبادى او را مشخص مى‌كرد.

عبادت پيامبر

چون پاسى از شب مى‌گذشت رسول‌خدا 6 از بستر برمى‌خاست و پس از گرفتن وضو و زدن مسواك و تلاوت آياتى چند از قرآن كريم، در گوشه‌اى به عبادت مى‌پرداخت و اشك مى‌ريخت. بعضى از همسرانش كه او را به اين حال مى‌ديدند مى‌گفتند: تو كه گناهى ندارى چرا اين قدر اشك مى‌ريزى؟ مى‌فرمود: آيا بنده شاكر خدا نباشم؟

امّ سلمه مى‌گويد: شبى پيامبر در خانه من بود، نيمه شب، او را نيافتم به سراغش شتافتم، ديدم در تاريكى ايستاده، دست‌ها را بلند كرده، اشك مى‌ريزد و مى‌گويد: خدايا! نعمت‌هايى كه به من داده‌اى از من مگير، دشمنم را خشنود مكن، به بلاهايى كه مرا از آنها نجات دادى گرفتارم مكن، حتى به اندازه چشم بر هم زدنى مرا به خود وامگذار. به او گفتم پدر و مادرم فدايت شوند، شما كه بخشوده شده‌اى! فرمود: هيچ كس از خدا بى‌نياز نيست. حضرت يونس آنى به خود واگذار شد، در شكم ماهى زندانى شد.[1]

به هنگام نماز مى‌لرزيد و هرگاه نماز را به تنهايى مى‌خواند ركوع و سجود آن را طول مى‌داد ولى هرگاه به جماعت نماز مى‌خواند بسيار عادّى و ساده برگزار مى‌كرد. به يكى از يارانش كه امام جماعت ساير مسلمانان شده بود سفارش فرمود: هرگاه با مردم به نماز مى‌ايستى سعى كن بعد از حمد، سوره كوچكى قرائت كنى و نماز را طول ندهى.

[1] - بحارالانوار، ج 16، ص 217