(عربى/ فقه)
مختصر استدلالى است كه شيخ بهايى در آن به استحباب خواندن سوره در نماز پس از سوره
فاتحه اشاره مىكند. مؤلّف اين رساله را در پاسخ يكى از علماء نوشته ولى بعدها طبق
آنچه از كتابهاى ديگرش مشخص است از نظر اولش برگشته و به وجوب قرائت سوره عقيده
دارد. اين رساله به استحباب قراءة السّورة بعد الحمد فى الصلاة، قراءة السّورة بعد
الحمد معروف و به اشتباه به رسالة فى وجوب السّورة موسوم است.