نام کتاب : رسالههاى خطى فقهى نویسنده : گروه محققان جلد : 1 صفحه : 267
كتاب الطهارات
باب: بداءة
القول في الطهارات
[35] أساس: «طهارت» در
لغت به معنى نزاهت و نظافت است، و در اصطلاح شرع اسم وضو و غسل و تيمم است، بر
وجهى كه صلوح تأثير در اباحت عبادت داشته باشد.
و هيچ يك از
مجتهدين ازمنه سابقه را تعريف[1]
جامع و مانع، كه در طرد و عكس از فساد سالم بوده باشد، ميسّر نشده است و من در
بعضى از مصنفات گفته ام: «الطهارة مسّ البشرة و ما في حكمها[2]، بأحد الطهورين أو ما في
حكمه[3]،
بحسب حكم الشرع، مشروطاً بالنية بالذات استقلالًا»؛[4] طهارت ممسوس ساختن بشره است و
آنچه در حكم بشره باشد، به يكى از دو طهور، كه آب و خاك است، يا آنچه قائم مقام آن
بوده باشد به حسب حكم شرع، مشروط به نيت بالذات بر سبيل استقلال.
اين تعريف
تامّيت و جامعيت و مانعيت را در عكس و طرد مستجمع، و جميع وجوه ايرادات و
اعتراضات[5]
را در اطّراد و انعكاس مستدفِع است. وضوى مجدد و
[2]. در حاشيه آمده است:« اين قيد از براى ادخال موى و
محل مسح جبيره است»( منه( ره».
[3]. در حاشيه آمده است:« اين قيد از براى ادخال برف و
يخ و يال اسب و امثال آنهاست در تيمم».( منه( ره».
[4]. در حاشيه« د» چنين آمده:« قيد بر سبيل استقلال از
براى اخراج ابعاض و اجزاء طهارت است كه اشتراط آن به نيت اگرچه بالذات است نه
بالعرض اما بر سبيل استقلال نيست، بلكه در ضمن اشتراط مجموع من حيث المجموع به
نيت[ است]»( منه( ره».