مناظرات، حالت اجتهاد شخصى بر او ظاهر شود.

سوم: اذعان علما كه به طريق اجتهاد عارف باشند، اگر مقلد خود از اهل تمييز و ارباب معرفت نباشد، و نيز مدعى اجتهاد معروف الحال و مشهور العلم نبوده باشد.

[اشتراط عدالت در مجتهد]

[31] و عدالت از شرائط قبول قول مجتهد است در إخبار از بذل جهد و حصول ظن كه وجوب تقليد او به آن منوط است و شرط اجتهاد في نفسه نيست. پس مجتهد غير عادل را عمل به ظن خود واجب است و مقلدين را عمل به قول او جايز نيست.

[كيفيت ثبوت عدالت‌]

[32] و عدالت مجتهد كه شرط نفاذ حكم و قبول قول او است، به يكى از چهار چيز ثابت مى‌شود:

يا به معاشرت و مخالطت تام و اختبار و استعلام احوال او، ظاهراً و باطناً، يا به شهادت عدلين، يا به استفاضه و شياع، يا به اقتدا و ايتمام صلحا و اخيار، به او در صلوات فريضه.

و بعضى از احكام اين مقام، در باب امر به معروف و نهى از منكر مذكور خواهد شد، إن شاء اللّه العزيز العليم.

[33] و بالجملة، هركس كه تحصيل معرفت اللّه نكرده، معارف مذكوره از مبدأ و معاد را به دليل و برهان ندانسته باشد و مسائل طهارت و صلوات را از مجتهد حيّ اخذ نكرده باشد، در حكم تارك الصلاة و نماز او به منزله ترك نماز است.