باب هيجدهم آياتى كه در باره شهادت حضرت امام حسين 7 نازل شده و بيان انتقام حق تعالى از قاتلين اگر چه در زمانى بس متأخّر باشد

حديث اوّل ترجمه:

(1) محمّد بن جعفر قرشى رزّاز مى‌گويد:

محمّد بن حسين بن ابى الخطّاب، از موسى بن سعدان حنّاط، از عبد اللَّه بن قاسم حضرمى، از صالح بن سهل از ابى عبد اللَّه 7 نقل نموده كه آن حضرت در ذيل آيه شريفه:

وَ قَضَيْنا إِلى‌ بَنِي إِسْرائِيلَ فِي الْكِتابِ لَتُفْسِدُنَّ فِي الْأَرْضِ مَرَّتَيْنِ‌، فرمودند:

مقصود از مرّتين يكى قتل و شهيد نمودن امير المؤمنين 7 بوده و ديگرى طعن و زخم زبان‌هائى بود كه به حسن بن على عليهما السّلام زده شد.

و مراد از «لَتَعْلُنَّ عُلُوًّا كَبِيراً» شهادت حسين بن على عليهما السّلام است.

و منظور از «فاذا جاء و عدا اوليهما» اينست كه وقتى فرا رسيد زمان خون خواهى حضرت امام حسين 7 و يارى كردن آن جناب.

و تفسير «بَعَثْنا عَلَيْكُمْ عِباداً لَنا أُولِي بَأْسٍ شَدِيدٍ فَجاسُوا خِلالَ الدِّيارِ» اينست كه:

خداوند متعال قبل از قيام قائم 7 گروهى را بر انگيزد كه آنها احدى را بر آل محمّد 6 واگذارند مگر آنكه او را آتش مى‌زنند و اين وعده خدا حتما بوقوع مى‌پيوندد.