[ديباچه‌]

بسم اللّه الرّحمن الرّحيم‌

اتفاق چنان افتاد كى چون رسالتي كى استاد امام زين الاسلام ابو القاسم عبد الكريم بن هوازن القشيرى رضى اللّه عنه و أرضاه كرده است، خواجه امام ابو على بن احمد العثمانى رحمه اللّه كه از جمله شاگردان و مريدان استاد امام ابو القاسم قدّس اللّه روحه العزيز بود و بانواع فضل آراسته اين رسالت باز پارسى نقل كرد تا فائده آن عموم باشد و هيچ صنف آدمى از آن بى‌بهره نباشد. اين نسخه پارسى بكرمان آوردند از خراسان. در آن عهد كى خواجه امام اجلّ زاهد ابو الفتوح عبد الرحمن بن محمّد النيسابورى رحمة اللّه عليه در كرمان بود. شيخ الشّيوخ احمد بن ابراهيم المعروف بپارسا رغبت كرد كه او را نسختى باشد. و آن نسخه كه آورده بودند سقيم بود و آنرا حاجت بود بتصحيح، از خواجه امام ابو الفتوح رحمه اللّه درخواستند تا در آن نظر كند و هر آنچه باصلاح حاجت است بدان قيام نمايد. اين نسخت هم پيش خويش خواست و در آن نظرى شافى كرد و بر لفظ او رفت كه اين كتاب رسالة كتابى عزيز است و غورى دارد كى از همه نوع علم درين كتاب است.

و اگرچه اين‌كس كى نقل باز پارسي كردست شخصى عزيز بود و بانواع فضل متحلّى، امّا هم كسى بايستى كى در درجه استاد امام بودى تا درين شروع توانستى كرد و مى‌خواست كه خود باز پارسى كند و در آن باب يد بيضا نمايد. لكن اجل‌