از علامت آن است كه خدا او را واگذاشته، ترك يارى او كرده. و هركه نداند كه نفس و قلب وباطن در تحت فرمان خدا ذليل و منقاد است حكم بر خدا مى‌كند به سؤال كردن و گمان مى‌كند كه سؤال او دعاست. و حكم بر خدا كردن جرأت بر خدا نمودن است.

باب چهارم: در تلاوت قرآن است‌

حضرت پيغمبر 6 فرمودند: قرآن هدايتى است از ضلالت و ظاهر مى‌سازد]m .a 211[ آنچه را نمى‌بينيد و دستگيرى است از لغزشها و نورانى مى‌گرداند تيرگى جهل را و جاهاى تيره را روشن مى‌كند و پناهى است از هلاك شدن و رَهنمايى است‌[1] از گمراهى و بيرون شدى است‌[2] از فتنه‌ها و از دنيا به آخرت مى‌رساند و كمال دين شما در اوست. و هيچ كس از قرآن عدول و انحراف ننموده مگر آنكه به جهنّم رفته‌[3].

و نيز فرمودند: من اوّل كسى‌ام كه بر خداى عزيز جبّار در روز قيامت وارد خواهم شد. و كتاب خدا و اهل بيت من بر خدا وارد خواهند[4] شد. و بعد از آن امّت من وارد خواهند[5] شد و از ايشان خواهيم پرسيد كه: چه كرديد با كتاب خدا و اهل بيت من‌[6]؟!

و حضرت أمير المؤمنين سلام اللَّه عليه در وصيّتهايى كه به پسر خود محمّد بن حنفيّه نمودند اين بود كه: بر تو باد كه تلاوت قرآن كنى و عمل به آن نمايى و بدارى خود را بر واجبات و شريعتها و حلال و حرام و امر و نهىِ آن و شب زنده‌دارى نمايى به قرآن و تلاوت كنى آن را در شب و روز؛ زيرا كه آن عهدى است از جانب خدا به بندگان او. و[7] واجب است بر هر مسلمانى كه هر روز در عهد خدا نظر كند اگرچه پنجاه آيه باشد.

[1] - رَهنماييست/a راهنماييست.

[2] - شدى است/a شدنى است.

[3] - الكافي 2: 600 ح 8. تفسير العيّاشي 1: 5 ح 8.

[4] - خواهند/s خواهد.

[5] - خواهند/s خواهد.

[6] - الكافي 2: 600 ح 4.

[7] -a s - و.