آنكه گناهان را فراموش كردن عظيم‌ترين عقوبتهاى خداست در دار دنيا و بيشترين عقوبتهاست در آخرت.

و مادام كه بنده مشغول باشد به طاعت خدا و معرفت عيبهاى نفس و ترك چيزى كه در دين نقص است از آفتها دور خواهد بود و در بحر رحمت خدا خوض نموده به گوهرهاى يگانه از حكمت و ظهور معارف بهره‌مند خواهد گرديد[1]. و مادام كه گناهان را فراموش كرده به عيبهاى خود جاهل باشد و به حول و قوّت خود اعتماد نمايد هرگز رستگار نخواهد شد[2].

فصل [چيزى كه در هنگام دخول مسجد بايد در دل حاضر كرد]

در[3] مصباح الشَّريعة از حضرت امام جعفر صادق سلام اللَّه عليه روايت شده كه:

هرگاه به درِ مسجد رسى‌[4] بدان كه پادشاه عظيم الشَّأنى را[5] قصد كرده‌اى و گام بر بساط او نمى‌گذارند مگر پاكيزگان و رخصت همنشينى نيافته‌اند مگر صدّيقان. و بترس از وارد شدن بر بساط خدمت او مانند ترسى كه از پادشاه مى‌دارى، از براى آنكه‌[6] اگر غافل شوى خطر آن عظيم است.

و بدان كه خداى عزّ وجلّ قادر است بر هرچه خواهد از عدل با تو كردن و احسان به تو نمودن. و هرگاه با تو مهربانى نمايد به فضل و رحمت خود اندك طاعتى را از تو قبول مى‌كند و ثواب بسيارى به تو عطا مى‌نمايد. و[7] اگر از راه عدل به استحقاقى‌[8] كه دارد از تو مطالبه به صدق و اخلاص نمايد تو را محجوب مى‌سازد و ردّ طاعت تو مى‌كند اگرچه بسيار باشد، و آن خدايى است كه هرچه خواهد مى‌كند.

[1] - گرديد/a بوديد.

[2] - مصباح الشريعة: 30 باب 13.

[3] - در/s و در.

[4] - رسى/a برسى.

[5] -s - را.

[6] -s - آنكه.

[7] -a - و.

[8] - استحقاقى/a استحقاق.