مورچه باشد نموده، و اگر شتر دو كوهان قصد آن رودخانه را بكند به آن نمى‌تواند رسيد[1].

و نيز آن حضرت فرمودند كه: در گنجى كه خداى عزّ وجلّ در قصّه آن دو پسر كه در مكالمه موسى‌ و خضر فرموده اين بود: بسم اللَّه الرحمن الرحيم، عجب دارم از كسى كه يقين به مرگ داشته باشد چون خوشحال مى‌شود! و عجب دارم از كسى كه يقين به قضاى خدا دارد چون غمگين‌]m .b 78[ مى‌شود! و عجب دارم از كسى كه دنيا را و انقلابات آن را با اهلش ديده چون تكيه بر آن مى‌كند[2]!

فصل [در بزرگى شأن يقين و درجات آن‌]

يقين آن است كه همه چيز را از مُسبّب الأسباب بداند و ملتفت به واسطه‌ها نشود، بلكه واسطه‌ها را به تمام مسخّر خدا داند و از براى آنها حكمى قرار ندهد. و بعد از آن اعتماد كند بر آنكه‌[3] خداى عزّ وجلّ ضامن روزى‌[4] شده و آنچه تقدير شده به او خواهد رسيد. و بعد از آن بر دل او غالب شود كه هركه به وزن ذرّه‌اى خيرى بكند جزاى آن را خواهد ديد و هركه به وزن ذرّه‌اى شرّى بكند جزاى آن را خواهد ديد. و بعد از آن معرفت داشته باشد به آنكه خداى عزّ وجلّ مطّلع است بر وى در همه حالى‌[5] و مشاهده مى‌كند چيزهاى بسيار پنهان را كه در خاطر او خطور كند تا آنكه در همه حال با خداى عزّ وجلّ به ادب سلوك كند و اهتمام آن در آبادى باطن و پاكيزه كردن و زينت دادن آن از براى آنكه محلّ نظر خداى عزّ وجلّ است كه حراست او را مى‌كند بيشتر باشد از اهتمامى كه در زينت دادن‌[6] ظاهر[7] از براى ساير مردمان مى‌ورزد.

[1] - الكافي 2: 59 ح 11.

[2] - قرب الإسناد: 375. الكافي 2: 59 ح 9. تهذيب الأحكام 9: 276 ح 11.

[3] - آنكه/a آنچه.

[4] -a + او.

[5] - حالى/a جايى.

[6] -s - دادن.

[7] - ظاهر/a ظاهرى.