و در روايتى ديگر فرمودند: گويا آواز آتش جهنّم در گوشهاى آنها بود. و هرگاه در نزد ايشان نام خدا برده مى‌شد مى‌جنبيدند چنانچه درخت مى‌جنبد[1] از بادهاى سخت‌[2]، گمان مى‌بردى كه آن جماعت شبها را به غفلت گذرانيده‌اند كه اين مقدار خوف داشتند.

بعد از آن امام محمّد باقر 7 فرمودند كه: حضرت أمير المؤمنين سلام اللَّه [عليه‌][3] را بعد از اين حكايت ديگر كسى خندان نديد تا وفات نمودند[4].

و امّا خوف ملائكه و انبيا و اوليا و ائمّه هُدى‌ مانند خوف جبرئيل و ميكائيل و پيغمبر ما[5] و حضرت ابراهيم و داود و يحيى و امام زين العابدين‌[6] و غير اينها را ارباب حديث در كتابها ذكر كرده‌اند. و هركه خواسته باشد رجوع به آنها كند كه اين كتاب گنجايش ذكر آنها را ندارد از راه طولى كه دارند.

فصل [در خائفين‌]

بدان كه خوف متحقّق نمى‌شود مگر به انتظار مكروهى. و مكروه يا به حسب ذات مكروه است مانند آتش، و يا مكروه است از آن راه‌[7] كه منجر به مكروهى (مى‌شود، چنانچه معصيتها مكروه است از آن جهت كه منجر به مكروهى)[8] در آخرت مى‌شود.

و ناچار است از براى هر خايفى كه يكى از اين دو قسم را در نظر داشته باشد و انتظار آن مكروه در دل او قوى گردد تا آنكه به خاطر آوردنِ آن مكروه دل او در سوزش باشد.

[1] - مى‌جنبد/s a مى‌جنبيد.

[2] -a + كه.

[3] - سلام اللَّه‌[ عليه‌]/s a 7.

[4] - الكافي 2: 236 ح 22.

[5] -a + 6.

[6] -a s + :.

[7] - راه/s جهت.

[8] - ميان پرانتز ازs افتاده است.