گرائيده و به جهنّم رفتند، به خدا پناه ميبريم از آتش! فرزندم! چه بسا فرد نافرمانى كه نجات يافت و چه بسا تلاشگرى كه سقوط كرد، هر كس كه به دنبال راستى باشد سختى بر او سبك گردد، هدايت نفس در مخالفت با آن نهفته است، گذشت ساعات كم‌كننده عمرها مى‌باشد، واى بر ستمكاران از خداوند احكم الحاكمين و رازدان! فرزندم! چه بد توشه‌اى است به راه قيامت دشمنى بر بندگان، آدمى هر جرعه و لقمه‌اش تواند گلوگير شود، و هرگز نعمتى جز با از دست دادن نعمتى ديگر به دست نيايد، چه قدر راحتى به سختى نزديك است، و تنگدستى به نعمت، و مرگ به زندگى، و بيمارى به تندرستى. پس خوشا به حال كسى كه علم و عمل، و دوستى و كينه، و گرفتن و رها كردن، و گفتار و خاموشى، و كردار و گفتارش را براى خدا از هر پيرايه‌اى پاك ساخت. و آفرين بر دانشمندى كه عمل كرد و تلاش نمود، و از شبيخون مرگ بر حذر بوده و آماده و مهيّا گردد. اگر پرسيده شود اندرز گويد و اگر رهايش كند سكوت كند، گفتارش درست است و سكوتش از درماندگى در جواب نيست، و واى بر كسى كه گرفتار ناكامى و بى‌كسى و نافرمانى است، در اين صورت آنچه از ديگرى عيب داند براى خويش بپسندد و آنچه را كه خود كند بر مردم عيب گيرد.

فرزندم آگاه باش! هر كس كه نرم گفتار شد دوست داشتنى شود، خداوند تو را توفيق هدايت دهد، و به قدرت خود تو را از اهل طاعتش نمايد، زيرا كه او بخشنده و كريم است.

خطبه أمير مؤمنان 7 معروف به «وسيله»

«آنچه مناسب حال كتاب بود آورديم».

سپاس و ستايش آن خدائى را سزاست كه پندار و انديشه‌ها را از راهيابى به هستيش بى‌بهره ساخته، و خردها را از خيال پردازى در ذاتش به پرده داشته، زيرا از همانندى و هم شكلى به دور است؛ و ذات مقدّسش را تغيير و تفاوتى نيست، و در صفات كمالش به جزء جزء شدن تبعيض پذير نيست، از همه چيز جداست، ولى نه در مسافت، و در همه چيز هست، ولى نه بر وجه ممازجت (آميختگى)، بر همه چيز آگاه است أمّا نه به اسباب، دانش او جز ذات او نيست، بين او و معلوماتش‌