آمادگى زيادى براى بيمارى به مثابه يك شر را دارد. اين قوه ممراضيت هرگز نمى‌تواند خنثى باشد، بلكه نقص براى انسان است. بالعكس، كسى كه بدنى قوى و آمادگى زيادى براى سلامت دارد، اين قوه مصاحبت، باز هم خنثى نيست بلكه خير است اما در حالت سوم، كسى را كه بدنى (از لحاظ مقاومت در برابر بيمارى) متوسط دارد؛ يعنى نه چندان مقاوم و نه چندان ضعيف است، چنين كسى، در وضعيت خنثى است.

با اين مثال، مى‌خواهيم روشن كنيم كه هرچه قوه بر شر، شديدتر باشد و

به شر نزديك‌تر جهت شر آن بيشتر است.

داورى نويسنده‌

اگر در دلايلى كه براى اثبات ادعا، آورده‌شده، تأمل كنيم خواهيم‌يافت كه براى اثبات تقدم زمانى، مقايسه ميان «امر بالقوه» و «فعليت آينده آن» انجام گرفت و مثال‌هايى كه مطرح شد مانند فعليت شجر و نياز به أمر بالقوه‌اى مانند بذر، نيز گويا و مؤيد اين مطلب است.

براى اثبات تقدم تعريفى، ميان «مفهوم قوه» و «مفهوم فعليت» حكم داده‌شد.

براى اثبات تقدم جوهرى كه البته فقط در بيانات ارسطو مطرح شد، ميان «أمر بالفعل محض» و «أمور بالقوه» داورى شد.

براى اثبات تقدم طبعى (طبق استدلال ابن‌سينا و ملاصدرا)، ميان «قوه» و «حامل قوه يا جوهر بالفعل» مقايسه صورت گرفت.

براى اثبات تقدم على، (طبق استدلال بوعلى و صدرا)، ميان «شى‌ء