مقدمه‌

در اين نقطه از تاريخ انسان، منابع مادى كافى براى تغذيه، پوشش و ساختن سرپناه و بدست آوردن هر موجود زنده‌اى روى زمين داريم، همچنين مى‌توانيم از ظرفيت جهانى براى ارتقاء مراقبت‌هاى بهداشتى، مبارزه عليه بيمارى‌هاى مهم، و پاكيزه نگه داشتن محيطزيست برخوردار شويم، گرچه وجود چنين منابعى، خود سعادت و نيك‌بختى است اما چندان به آن پرداخته نشده است.

نگاهى گذرا به هر بخش اين سياره به خوبى نشان مى‌دهد كه چقدر از تحقق اين اهداف فاصله گرفته‌ايم. اگر چشمان خود را خوب باز كنيم، مى‌توانيم مشاهده كنيم كه جامعه انسانى، خود را به دو دنياى متمايز تقسيم كرده است: «جهان اول» دنيايى كه پر شده از غذا، تجمل و زياده‌روى‌هاى مادى و «جهان سوم» دنيايى است كه ويژگى‌هاى آن محروميت، فقر و سختى است. از سوى ديگر، جهان اول و سوم در گذشته و از طريق مرزهاى جغرافيايى مشخص شدند و در اغلب كشورها ثروت در دست عده‌اى قدرتمند و با نفوذ است و اين در حالى است كه در حال حاضر اكثر جمعيت دنيا، با اقتصاد برگرفته از قانون جنگل رشد مى‌كنند كه تنها هدف اصلى افراد آن عبارت است از: «به دست آوردن آنچه كه مى‌توانند، براى خود و بر حسب طمع خود.» مسلماً در چنين ديدگاه اقتصادى، خودخواهى و مادى‌گرايى مشكل اخلاقى به حساب نمى‌آيند و حتى اهداف اصلى زندگى آدم‌ها را نيز تشكيل مى‌دهند.

به هرحال اين واقعيات جهانى وجود دارد زيرا كه من و شما به آسانى به سوى باورهاى مصرف‌گرايى و مادى‌گرايى جذب مى‌شويم و در حقيقت اين مسئله مانند گرايشى همه‌گير در جهان رخ داده است. عده كثيرى از ما با اين باور اغوا شده‌ايم كه داشتن ثروت بيشتر و مالكيت‌هاى مادى فزون‌تر براى برخوردارى از يك زندگى خوب، ضرورى هستند. همچنين اين عقيده را كه «براى سالم بودن بايد پولدار بود» قبول كرده‌ايم. به طورى كه بسيارى از ما آگاهانه و ناآگاهانه، ياد گرفته‌ايم كه سعادت و موفقيت خود را نه در راستاى كمال روحى درون خود بسنجيم، بلكه با برون‌گرايى فزاينده و توانايى مالى براى خريد هر چيز، ارزيابى كنيم و در نتيجه همگى خود را منطبق بر نگرش جهانى ساخته و به اين باور رسيده‌ايم كه: «ارزش و موفقيت انسان‌ها برخوردارى از خرد، مهربانى و معاضدت‌هاى اجتماعى آنان نيست بلكه به داشتن لباس، اتومبيل و زندگى مرفّه است.»