صلاحيت رهبرى و زمامدارى جامعه را دارد، و در صورت عدم حضور امام، اشخاصى كه با برنامه‌هاى تعيين شده در قرآن و روايات، واجد شرايط زمامدارى باشند؛ يعنى: شخص كاردان، با سياست و تدبير، قوى النفس، عارف به نظامات، قوانين و هدف‌هاى اساسى اسلام، خوشنام، نيكوكار، عادل، با تقوى، دور از زشتى‌هاى اخلاقى، اهل اجتهاد و بصير به امور، پذيراى انتقادات، انعطاف‌ناپذير از حق و درستى و قوانين‌[1].

براى شناخت زمامدار و وظايف او، در زمان عدم حضور امام معصوم، به عهد نامه على 7 به «مالك اشتر» و «محمد بن ابوبكر» كه در كتاب پربهاى «نهج البلاغه» آمده است مراجعه كنيد.

زمامدار اسلامى بايد به كمك ايمان مردم، مجرى احكام و قوانين الهى براى رفاه حال جامعه باشد، آن قوانين و برنامه‌هايى كه اصولش در قرآن و توضيحش با پيغمبر و امام است.

دستور العمل علوى‌

على 7 روزى كاتب خود «عبيداللَّه بن ابو رافع» را فرا خواند و فرمود:

ده تن از ثقات و كسانى كه مورد اعتمادند را نزد من بياور!، گفت: اى اميرمؤمنان! نام آنان را بفرما، فرمود:

اصبغ بن نباته، ابوالطفيل عامر بن وائله كنانى، زربن حبش اسدى، جويرية بن مسهر عبدى، حارث بن عبداللَّه، اعور همدانى، مصابيح نخعى، علقمة بن قيس، كميل بن زياد و عمر بن زراه. عبيداللَّه بن ابو رافع آنان را دعوت كرد و همه شرفياب حضور اميرمؤمنان 7 شدند.

[1] - اسلام و عقايد و آراء بشرى: 662.